Nog een halve dag in Kyoto en dan terug naar Tokio. Uit de textielweverij naast de studio waar ik logeer, klinkt iedere dag ijverig geklik-klak van de machines - ik dacht eerst dat het een drukkerij was. Vroeger was deze wijk vol met kleine weverijen, net als de klassieke textielwijk, Nishijin; tegenwoordig zijn het er veel minder. Ik ga bij de buren naar binnen en vraag of ik mag kijken. De baas, meneer Kobayashi Mihara, geeft een rondleiding met uitleg.
Dit stuk met bonte kleuren is de achterkant van het weefsel - de voorkant is rustiger.
Alles gaat machinaal en op dit moment zijn er drie machines aan het werk met verschillende patronen. Alle weefsels zijn van zijde. Wat de firma Kobayashi produceert is voornamelijk voor het gebruik in tempels en gewaden van de priesters. Ook hier: de achterkant van het weefsel is knal-oranje, maar de goede kant is voornamelijk blauw.
We gaan daarna naar het kantoor, wat in een andere straat ligt. De draden worden er van de zijkant van het weefsel afgeknipt - dat gaat nog met de hand...
Daarna krijg ik verschillende stoffen te zien, ze zijn prachtig.
De donkerblauwe zijde met goud wordt gebruikt in Higashi Honganji, een van de grote en belangrijke tempels in Kyoto.
En deze, zegt de heer Kobayashi, terwijl hij een vrolijk gekleurde lap uitrolt, is voor gebruik in een donkere ruimte. We drinken een kopje thee en hij vertelt dat zijn zoon de zaak nu runt en dat hij zelf tanka - een klassieke Japanse dichtvorm - schrijft. Zijn boek ligt nu bij de uitgever.
Ik vertrek weer richting Tokio, eerst nog lunchen bij Omen Zonder Omen is een bezoek aan Kyoto niet compleet. Het is een beroemd noedelrestaurant met verschillende vestigingen in Kyoto. Deze is bij Shijo Ohashi; de website is in het Japans, maar het telefoonnummer staat er duidelijk bij.
Ik loop over de Shijo Ohashi brug en zie dat er bij Pontocho langs de rivier allemaal kleine autootjes staan: het is 1 oktober, de zomer is nu echt voorbij en de terrasvlonders van de restaurants, de yuka, waar je in de zomer lekker koel boven de rivier kunt eten, worden ontmanteld.
Deze mannen nemen even een rustpauze.
Bij het station. Deze dame loopt in een hoek van 90 graden en heeft daarom deze hulp nodig bij het lopen; rollators zie je bijna niet in Japan. Op het platteland zie je veel van deze kromgetrokken oude vrouwtjes achter een karretje met hun spullen er in; zelden in de stad. Deze dame laat zich niet kisten en is vastberaden op weg naar de lift naar de perrons. Ze heeft prachtige kleren aan.
Ik ben weer in het goed gezelschap van de schoolreisjes-meute.
In de Shinkansen naar de Oostelijke Hoofdstad, heel prettig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten