Tono en Tsurunoyu

Oooohhh wat was het vroeg vanmorgen, om 05h00 op het ondergrondse perron, helemaal alleen, een ongewone ervaring. Op Tokio station wilde ik aan het loket nog even een zitplaats reserveren in de Shinkansen Bullet Train naar Shin Hanamaki. De rolluiken waren nog dicht, zouden om 05h30 open gaan. En ja, op de seconde af.....de luiken gingen omhoog als een toneelgordijn, en daar zaten keurig zes glimlachende gezichtjes achter hun toonbank, in een helder verlicht kantoor. Wat een land toch.....precies om 06h04 gleden we Tokio uit; weer op weg naar het noorden voor vier dagen.

Het station  Shin Hanamaki is goed in zijn p.r. Een deel van de wachtkamer is ingericht als tentoonstellingsruimte voor lokale kunstnijverheid en cultuur. Prachtige geweven stoffen en mooie keramiek. Het kostuum voor de lokale dans, de shishi-mai.

De trein naar het landelijke stadje Tono gaat door prachtig gebied. Tono staat bekend om zijn traditie van volksverhalen die mondeling worden overgeleverd. De traditie wordt levend gehouden - regelmatig treden de vertellers op. Verder is Tono het land waar de kappa woont, een vreemdsoortig schildpadachtig, mythisch wezen, dat in rivieren woont. Een plaaggeest; ik heb serieuze volwassenen horen zeggen dat hij echt bestaat. In ieder geval kom je hem hier overal afgebeeld tegen.

Tono staat ook bekend om zijn "magariya", L-vormige huizen, waar de paarden en de mensen onder een dak woonden. Ik bezoek het Chiba Magariya dat een eind buiten de stad ligt.

Dit is de timmermans woon- en werkplaats die bij het huis hoort. 

Er zijn ook twee open-lucht musea waar je de huizen kunt zien, maar dit ligt nog op zijn oorspronkelijke plek, heeft zijn eigen Shinto-tempel. En een mooie collectie gebruiksvoorwerpen.

 Regenkleding van stro

Usu, houten kuipen waarin rijstdeeg wordt bewerkt met een houten hamer. En daarna wordt gevormd tot "mochi", zachte maar verraderlijk taaie rijstkoekjes.

Alle bezienswaardigheden in Tono, die de moeite meer dan waard zijn, liggen ver uit elkaar en ik haast me een rotje om alles te kunnen zien wat ik wil zien. Ik bezoek een dame die haar eigen zijde en wol verft - met plantaardige pigmenten, spint en weeft. Vroeger werd in Tono zijde geproduceerd.

Ze heeft Japanse indigo op haar stoep staan.

Daarna haal ik nog net de trein terug naar Shin Hanamaki, maar val in slaap en wordt een halte te laat wakker. Ik spring daar uit de trein en merk  dat ik in een gat van een paar huizen en een nieuwsgierige Shiba hond ben terechtgekomen. Ik scharrel wat rond en vind een oude man in een schuur. Hij belt de lokale taxi voor me, met een vrolijke bestuurder die zegt dat dit regelmatig voorkomt, vooral 's avonds, dronken mannen die hun halte missen. We scheuren naar Shin Hanamaki en ik haal op het nippertje mijn trein naar Morioka. Twee treinen en twee bussen later, arriveer ik bij ondergaande zon in Tsuru-no-Yu, een van de mooiste onsen in Japan.