De zonsopgang vanmorgen vanaf mijn terras aan het strand. Oorspronkelijk had ik een kamer in een ander gedeelte van Benesse House, Park House, maar omdat er in de kamer naast mij een groot lek was dat met veel geweld van gereedschap moest worden gerepareerd, werd ik verhuisd naar een suite in Benesse Beach. Of ik daar bezwaar tegen had. Nee, echt niet.... Terwijl ik met open mond naar het uitzicht kijk, hoor ik naast mij een rauwe kreet. Help, zenuwaanval? Roofmoord? Ik kijk om en zie een vrouw op het terras naast het mijne, met opengesperde ogen naar de opkomende zon kijken. Ik ben niet de enige die onder de indruk is.
Ik maak een strandwandeling voor het ontbijt, loop langs de pompoen van Yayoi Kusama die het symbool is geworden van Naoshima. Op de uitkijk, op een platform in de zee.
En Karel Appel!
De gang naar het restaurant waar wordt ontbeten - Blind Blue Landscape van Teresita Fernandez.
Het is een prachtige, voorjaarsachtige dag en er is bijna niemand langs de weg - het is maandag en de meeste musea en projecten zijn gesloten; Benesse House Museum is open voor gasten die in Benesse House logeren. Ik wandel van Beach naar Museum. Waar een schitterende collectie, vaak verbonden met de natuur buiten, is opgesteld. Alle grote namen uit de hedendaagse kunst zijn aanwezig. Ook goede cappuccino in het café en er is een restaurant waar ze Japanse lunches serveren.
Langs de weg staan overal in het landschap kunstwerken, ik heb mijn plattegrondje met locaties en namen van de werken vergeten, dus het wordt goed opletten....Net spoorzoeken. George Rickey. Hoe zouden ze zulke zware platen monteren? ik stond een beetje te kijken in de buurt van een van de vierkanten, toen die zich met de wind naar me toe bewoog. Help. Blijkt het heel licht spul te zijn, zo gemonteerd, dat het kan bewegen, met de wind meewaaien.
Gezicht vanaf de weg boven naar het strand beneden. Gestrand schip en weggegooide badstoel? Waarom ruimen ze die rommel niet op? Ehh, nee. Kunst van Shinro Ohtake.
Shipyard Works: Cut Bow.
Shipyard Works: Stern with Hole.
Doorkijkje door Stern with Hole. Het kleine taart-bergje dat je steeds tegenkomt aan de horizon heet Otsuchi-shima.
Benesse Park House waar ik oorspronkelijk zou logeren, het gedeelte dat is gewijd aan het werk van Hiroshi Sugimoto, fotograaf en beeldend kunstenaar, duizendpoot. Lijnen - strakke lijnen in de architectuur van Tadao Ando en bij de opstelling van de kunstwerken, goed om op te oefenen bij fotograferen. Meestal dansen mijn landschappen vrolijk en dronken door het leven, maar hier doe ik een serieuze poging om eens te oefenen op de juiste lijnen. Hmm. Dit is een foto van Hiroshi Sugimoto met verlichting uit de lichtbank eronder. Als je er dichtbij komt blijken het bomen te zijn.
Typisch voor Ando: openingen in het beton van een muur om een verbinding met buiten, met de natuur, te leggen. Beton is het belangrijkste kenmerk van het werk van Ando.
Doorkijkje naar een binnenplaats van Park House, met een DNA beeld van Sugimoto.
Onverwacht kunstwerk tegen een Ando muur.
Vanaf Naoshima naar Itsukushima, ofwel Miyajima, Hiroshima. Zonsondergang vanaf de veerboot.
De beroemde drijvende Torii poort van de Itsukushima Tempel, in de verte, ook vanaf het veer.
Veerboten varen af en aan tussen verschillende plaatsen in Hiroshima en Miyajima.
Guesthouse Kikugawa, waar ik logeer. Ouderwets, en ik word begroet door een heel oude dame. Ze brengt me naar mijn kamer, alles stijl dertiger jaren van de vorige eeuw. Hier moet een deftige familie hebben gewoond, het is degelijk spul en zeer goed onderhouden. De schrik slaat me om het hart: hoe moet dat met bloggen? Ik neem het woord wi-fi maar niet in de mond en vraag of ze faciliteiten heeft voor de computer. O ja hoor, je kunt gewoon op je kamer werken. Internet? Ja, hoor. Ehh, o fijn. Zodra ze de kamer uit is grijp ik de Iphone en ja, inderdaad. Perfecte wi-fi. Later kom ik haar kleinzoon tegen, het brein achter de wi-fi.
En dan het diner, wat verrassing, een voortzetting van de kunst van vandaag. Oude, zelfs antieke lak-blaadjes, glazen, kommetjes. Nee, niet geserveerd op de krant. Het zijn papieren placemats met een 19de eeuwse afbeelding van markt in Miyajima.
Antiek kommetje.
Met zacht gestoofde tofu.
Sayori, een soort vis, voor de sashimi. Over het algemeen kijk ik degene die ik opeet liever niet in de ogen, maar dit is toch schitterend. En super lekker.
De oesters waarom Hiroshima bekend staat.
Groenten met anago, een soort eng maar lekker zeebeest, palingachtig, in herfstarrangement; op een prachtig schaaltje.
Krokant gebakken Mebaru.
Shokuji: rijst met pickles en thee, en soep. De soep is over een geroosterde rijstbal gegoten, voor mij een nieuwe manier van opdoen.
Toetje...het einde van een verrassende mooie en harmonieuze dag.
De zonsopgang vanmorgen vanaf mijn terras aan het strand. Oorspronkelijk had ik een kamer in een ander gedeelte van Benesse House, Park House, maar omdat er in de kamer naast mij een groot lek was dat met veel geweld van gereedschap moest worden gerepareerd, werd ik verhuisd naar een suite in Benesse Beach. Of ik daar bezwaar tegen had. Nee, echt niet.... Terwijl ik met open mond naar het uitzicht kijk, hoor ik naast mij een rauwe kreet. Help, zenuwaanval? Roofmoord? Ik kijk om en zie een vrouw op het terras naast het mijne, met opengesperde ogen naar de opkomende zon kijken. Ik ben niet de enige die onder de indruk is.
Ik maak een strandwandeling voor het ontbijt, loop langs de pompoen van Yayoi Kusama die het symbool is geworden van Naoshima. Op de uitkijk, op een platform in de zee.
En Karel Appel!
De gang naar het restaurant waar wordt ontbeten - Blind Blue Landscape van Teresita Fernandez.
Het is een prachtige, voorjaarsachtige dag en er is bijna niemand langs de weg - het is maandag en de meeste musea en projecten zijn gesloten; Benesse House Museum is open voor gasten die in Benesse House logeren. Ik wandel van Beach naar Museum. Waar een schitterende collectie, vaak verbonden met de natuur buiten, is opgesteld. Alle grote namen uit de hedendaagse kunst zijn aanwezig. Ook goede cappuccino in het café en er is een restaurant waar ze Japanse lunches serveren.
Langs de weg staan overal in het landschap kunstwerken, ik heb mijn plattegrondje met locaties en namen van de werken vergeten, dus het wordt goed opletten....Net spoorzoeken. George Rickey. Hoe zouden ze zulke zware platen monteren? ik stond een beetje te kijken in de buurt van een van de vierkanten, toen die zich met de wind naar me toe bewoog. Help. Blijkt het heel licht spul te zijn, zo gemonteerd, dat het kan bewegen, met de wind meewaaien.
Gezicht vanaf de weg boven naar het strand beneden. Gestrand schip en weggegooide badstoel? Waarom ruimen ze die rommel niet op? Ehh, nee. Kunst van Shinro Ohtake.
Shipyard Works: Cut Bow.
Shipyard Works: Stern with Hole.
Doorkijkje door Stern with Hole. Het kleine taart-bergje dat je steeds tegenkomt aan de horizon heet Otsuchi-shima.
Benesse Park House waar ik oorspronkelijk zou logeren, het gedeelte dat is gewijd aan het werk van Hiroshi Sugimoto, fotograaf en beeldend kunstenaar, duizendpoot. Lijnen - strakke lijnen in de architectuur van Tadao Ando en bij de opstelling van de kunstwerken, goed om op te oefenen bij fotograferen. Meestal dansen mijn landschappen vrolijk en dronken door het leven, maar hier doe ik een serieuze poging om eens te oefenen op de juiste lijnen. Hmm. Dit is een foto van Hiroshi Sugimoto met verlichting uit de lichtbank eronder. Als je er dichtbij komt blijken het bomen te zijn.
Typisch voor Ando: openingen in het beton van een muur om een verbinding met buiten, met de natuur, te leggen. Beton is het belangrijkste kenmerk van het werk van Ando.
Doorkijkje naar een binnenplaats van Park House, met een DNA beeld van Sugimoto.
Onverwacht kunstwerk tegen een Ando muur.
Vanaf Naoshima naar Itsukushima, ofwel Miyajima, Hiroshima. Zonsondergang vanaf de veerboot.
De beroemde drijvende Torii poort van de Itsukushima Tempel, in de verte, ook vanaf het veer. 
Veerboten varen af en aan tussen verschillende plaatsen in Hiroshima en Miyajima.
Guesthouse Kikugawa, waar ik logeer. Ouderwets, en ik word begroet door een heel oude dame. Ze brengt me naar mijn kamer, alles stijl dertiger jaren van de vorige eeuw. Hier moet een deftige familie hebben gewoond, het is degelijk spul en zeer goed onderhouden. De schrik slaat me om het hart: hoe moet dat met bloggen? Ik neem het woord wi-fi maar niet in de mond en vraag of ze faciliteiten heeft voor de computer. O ja hoor, je kunt gewoon op je kamer werken. Internet? Ja, hoor. Ehh, o fijn. Zodra ze de kamer uit is grijp ik de Iphone en ja, inderdaad. Perfecte wi-fi. Later kom ik haar kleinzoon tegen, het brein achter de wi-fi.
En dan het diner, wat verrassing, een voortzetting van de kunst van vandaag. Oude, zelfs antieke lak-blaadjes, glazen, kommetjes. Nee, niet geserveerd op de krant. Het zijn papieren placemats met een 19de eeuwse afbeelding van markt in Miyajima.
Antiek kommetje.
Met zacht gestoofde tofu.
Sayori, een soort vis, voor de sashimi. Over het algemeen kijk ik degene die ik opeet liever niet in de ogen, maar dit is toch schitterend. En super lekker.
De oesters waarom Hiroshima bekend staat.
Groenten met anago, een soort eng maar lekker zeebeest, palingachtig, in herfstarrangement; op een prachtig schaaltje.
Krokant gebakken Mebaru.
Shokuji: rijst met pickles en thee, en soep. De soep is over een geroosterde rijstbal gegoten, voor mij een nieuwe manier van opdoen. 
Toetje...het einde van een verrassende mooie en harmonieuze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten