In het station van Kumamoto haal ik bij de toeristen-informatiebalie een plattegrond van de stad. Ze hebben een goede kaart in keurig Engels. De dame achter de balie kijkt vermoeid en verveeld, dat wordt doorvragen. En dat levert wel wat op: een goedkope dagkaart voor bus en tram. Op de kaart zitten bovendien nog twee coupons waarmee ik korting krijg bij het kasteel en bij de oude woning van de familie Hosokawa. Iets om te onthouden: in iedere stad is er voor toeristen wel een goedkope dagpas, korting bij toegangskaartjes, etc. te krijgen, maar meestal moet je ernaar vragen, behalve wanneer je geholpen wordt door een wakkere snavel. Buiten het station staat de tram al klaar, natuurlijk een mooi ouderwets model, we zijn after all in Kyushu!
Een groepje vrolijke mannen stapt in en heeft enorm plezier in het rijden met deze tram. De bestuurder geeft me een andere plattegrond dan degene die ik kreeg van de verveelde dame; deze heeft een hele opsomming van de speciale Kumamoto signature gerechten. Er staat er een bij die ik ga proberen, besluit ik: Taipi'en. Glasnoedels in kippenbouillon met garnalen, groenten, paddenstoelen, stukjes kip en inktvis.
Als ik uit de tram stap bij een van de poorten van het kasteel, ga ik daar niet in, maar sla een overdekte winkelgalerij in. Daar hebben ze vast een restaurant dat Taipi'en serveert. Tien minuten lopen en ja, ik zie een eetgelegenheid die er veelbelovend uitziet. Er staat binnen wel een hele menigte mensen te wachten. Ik schrijf mijn naam op de lijst en ga op een bankje zitten. Binnen 15 minuten ben ik aan de beurt. De noedels zijn uitstekend, de smaak zuiver, geen toegevoegde chemische rot-gut. Ik bekijk de kaart en zie dat ik vlak bij het huis ben van Lafcadio Hearn, het kasteel moet dus nog even wachten.
Lafcadio Hearn (1850-1904), Engelse vader en Griekse moeder, groeide op in Ierland en Engeland en vertrok al jong naar New York, waar hij zich vestigde als schrijver en journalist. In die laatste hoedanigheid reisde hij naar Japan - waar hij niet meer is weggegaan. Hij trouwde een Japanse en kreeg met haar vier kinderen; hij was gecharmeerd van de Japanse cultuur, schreef er een aantal boeken over, over de legenden en de spookverhalen, over de cultuur en de samenleving. Door deze boeken werd hij zowel in het westen als in Japan beroemd. Hij gaf Engelse les, eerst in Matsue, aan de Japanse westkust, later in Kumamoto en Tokio. In die laatste stad stierf hij, net nadat hij was aangesteld aan Waseda Universiteit, een teleurgesteld man: Japan had hem niet gebracht wat hij had verwacht.
Na het huis van Hearn, dat aardig is, maar niet zo mooi als zijn huis in Matsue, dat ook een museum is tegenwoordig, ga ik naar het kasteel. Bij de poort staat de Inari Tempel van Kumamoto Kasteel. Knalle kleuren en heel commercieel en gezellig. Er hangen twee parkieten in een kooi, ze verkopen leuke amuletten en je kunt er van alles zien en doen, bijvoorbeeld drie keer door de strooien ring lopen om gezond en gelukkig te worden; je laten fotograferen in tempelkleding.
Ik denk dat ik maar tempelmaagd word hier.
Je kunt hier ook een papier kopen met je toekomstvoorspelling erop. Die wordt pas leesbaar wanneer je hem in het water in dit vat legt. Wanneer je het papier uit het water haalt, verdwijnt de tekst weer.
Mijn voorspelling. In het water.
Bij het gebouw bovenaan de trap kun je de voorspellingen halen, je kunt je er opgeven voor diensten, van alles kopen.
Er staat een beeldje van Jizo de kinderbeschermer, weer de verwevenheid van Shinto en Boeddhisme.
De vos waakt alert over wie de poort binnenkomen.
Dan naar het kasteel, het is ooit een enorm en indrukwekkend complex geweest dat de wisselvalligheden van het historisch tij niet heeft overleefd. Maar het is zorgvuldig gereconstrueerd en er worden nog steeds onderdelen bijgebouwd. Het moet een van de indrukwekkendste in zijn soort zijn geweest.
De Tenshukaku of Donjon. Met daarvoor een van de 17 nog intacte waterputten die er op het terrein zijn te vinden. De bouwer van het kasteel, Kiyomasa Kato, verbleef tijdens de 7-jarige oorlog, 1592-8, in Korea onder erbarmelijke omstandigheden - hij en zijn troepen moesten vervuild water drinken en afgekeurd paardenvlees eten. Waarschijnlijk daardoor getraumatiseerd liet hij 120 waterputten slaan op het terrein.....
De plafondbalken van het paleis, Honmaru Goten, dat recent is gerestaureerd. Het is vrij simpel gehouden qua versieringen, maar is met prachtige materialen gebouwd.
De grote zalen, zonder enige versiering op muren of schuifdeuren.
Het uitzicht vanaf de engawa, veranda, over de bergen.
Het gastenverblijf, dat met levendige kleuren is beschilderd. Wanneer je nietsvermoedend uit de simpele grote zalen komt aangewandeld, krijg je hier een soort elektrische schok van. Het is prachtig om te zien.
In een kamer staan de schuifdeuren tentoongesteld die net zijn beschilderd. Hortensia's met een vogel waarvan ik de naam kwijt ben, maar die wij in Tokio ook in de tuin hadden.
De pigmenten en kwasten waarmee de schilderingen zijn gemaakt.
Dan door naar de oude woning, een samoerai-huis, van een van de Hosokawa familieleden. De Hosokawa clan waren de heersers van Kumamoto; een van de machtigste families. Het kasteel en het paleis behoorden aan hen toe. Hun kunstcollectie, bestaande uit het rijke familiebezit, is beroemd, ook buiten Japan. Om het huis staan nog een aantal bomen in herfstkleuren.
Ook bij de poort naar het theepaviljoen waar je dagelijks van 10 tot 15h30 de theeceremonie kunt meemaken.
Het huis zelf is mooi geconserveerd, groot en deftig, maar wel somber. Het heeft interessante bochten en doorkijkjes. Dit is een van de binnentuintjes.
Terug naar het station, waar nog steeds de dozen worden verkocht met de schattige Kumamon, de mascotte van Kumamoto. Schattigheid is trouwens een pre- in Japan, het verkoopt goed. De dame die hier Kumamon verkoopt, laat me een voorbeeld van een zo'n rond koekje zien. Aha, bonenpasta van buiten en zacht rijstkoekje van binnen. Als ik het niet dacht. Nu ik goed kijk zie ik dat de rondjes in de doos zijn gerangschikt in de vorm van het familiewapen van de Hosokawa: acht rondjes in een cirkel en een negende, een grotere, in het midden.
Het wapen van de Hosokawa op een dakversiering.
Koffie bij een tent waar de kerstsfeer al duidelijk aanwezig is.
Ook het stationsgebouw in Fukuoka heeft uitbundige kerstversiering met in de vorm van rendieren gesnoeide struiken en
Een verlicht voorplein.
Ik ontdek nieuwe souvenir-schattigheid. Hello Kitty is ingeschakeld voor de verkoop van mentaiko - het beroemde Fukuoka souvenir: viskuit. Ze hebben haar in een viskuit-pak gestoken. Dat zal wat centen hebben gekost......
De fugu-corner was me nog niet eerder opgevallen....Fugu als souvenir; het is de vis die dodelijk vergiftig kan zijn wanneer hij verkeerd is klaargemaakt. Misschien een souvenir om mee te nemen voor iemand die je niet mag? In de hoop dat.... Vanuit het station naar de pizza-tent en het hotel, morgen is het vroeg dag. Ik ontvang een e-mail van KLM dat de vluchten op Schiphol worden gehinderd door de sterke wind en dat vertraging mogelijk is. Oei.
De laatste keer Shinkansen voorlopig. Ik bedacht bij het ontbijt dat ik vandaag een ontspannen dagje in Kumamoto kon doorbrengen, zonder vooropgezet programma, gewoon kijken hoe het uitviel. De stad Kumamoto is een kleine veertig minuten van Fukuoka met de Shinkansen. Er is een mooi kasteel, trams, en lekker eten, een paar musea, een mooi park.
In het station van Kumamoto haal ik bij de toeristen-informatiebalie een plattegrond van de stad. Ze hebben een goede kaart in keurig Engels. De dame achter de balie kijkt vermoeid en verveeld, dat wordt doorvragen. En dat levert wel wat op: een goedkope dagkaart voor bus en tram. Op de kaart zitten bovendien nog twee coupons waarmee ik korting krijg bij het kasteel en bij de oude woning van de familie Hosokawa. Iets om te onthouden: in iedere stad is er voor toeristen wel een goedkope dagpas, korting bij toegangskaartjes, etc. te krijgen, maar meestal moet je ernaar vragen, behalve wanneer je geholpen wordt door een wakkere snavel. Buiten het station staat de tram al klaar, natuurlijk een mooi ouderwets model, we zijn after all in Kyushu!
Als ik uit de tram stap bij een van de poorten van het kasteel, ga ik daar niet in, maar sla een overdekte winkelgalerij in. Daar hebben ze vast een restaurant dat Taipi'en serveert. Tien minuten lopen en ja, ik zie een eetgelegenheid die er veelbelovend uitziet. Er staat binnen wel een hele menigte mensen te wachten. Ik schrijf mijn naam op de lijst en ga op een bankje zitten. Binnen 15 minuten ben ik aan de beurt. De noedels zijn uitstekend, de smaak zuiver, geen toegevoegde chemische rot-gut. Ik bekijk de kaart en zie dat ik vlak bij het huis ben van Lafcadio Hearn, het kasteel moet dus nog even wachten.
Lafcadio Hearn (1850-1904), Engelse vader en Griekse moeder, groeide op in Ierland en Engeland en vertrok al jong naar New York, waar hij zich vestigde als schrijver en journalist. In die laatste hoedanigheid reisde hij naar Japan - waar hij niet meer is weggegaan. Hij trouwde een Japanse en kreeg met haar vier kinderen; hij was gecharmeerd van de Japanse cultuur, schreef er een aantal boeken over, over de legenden en de spookverhalen, over de cultuur en de samenleving. Door deze boeken werd hij zowel in het westen als in Japan beroemd. Hij gaf Engelse les, eerst in Matsue, aan de Japanse westkust, later in Kumamoto en Tokio. In die laatste stad stierf hij, net nadat hij was aangesteld aan Waseda Universiteit, een teleurgesteld man: Japan had hem niet gebracht wat hij had verwacht.
Na het huis van Hearn, dat aardig is, maar niet zo mooi als zijn huis in Matsue, dat ook een museum is tegenwoordig, ga ik naar het kasteel. Bij de poort staat de Inari Tempel van Kumamoto Kasteel. Knalle kleuren en heel commercieel en gezellig. Er hangen twee parkieten in een kooi, ze verkopen leuke amuletten en je kunt er van alles zien en doen, bijvoorbeeld drie keer door de strooien ring lopen om gezond en gelukkig te worden; je laten fotograferen in tempelkleding.
Er staat een beeldje van Jizo de kinderbeschermer, weer de verwevenheid van Shinto en Boeddhisme.
De plafondbalken van het paleis, Honmaru Goten, dat recent is gerestaureerd. Het is vrij simpel gehouden qua versieringen, maar is met prachtige materialen gebouwd. 
De grote zalen, zonder enige versiering op muren of schuifdeuren.
Het uitzicht vanaf de engawa, veranda, over de bergen.
Het gastenverblijf, dat met levendige kleuren is beschilderd. Wanneer je nietsvermoedend uit de simpele grote zalen komt aangewandeld, krijg je hier een soort elektrische schok van. Het is prachtig om te zien.
De pigmenten en kwasten waarmee de schilderingen zijn gemaakt.
Het huis zelf is mooi geconserveerd, groot en deftig, maar wel somber. Het heeft interessante bochten en doorkijkjes. Dit is een van de binnentuintjes.
Terug naar het station, waar nog steeds de dozen worden verkocht met de schattige Kumamon, de mascotte van Kumamoto. Schattigheid is trouwens een pre- in Japan, het verkoopt goed. De dame die hier Kumamon verkoopt, laat me een voorbeeld van een zo'n rond koekje zien. Aha, bonenpasta van buiten en zacht rijstkoekje van binnen. Als ik het niet dacht. Nu ik goed kijk zie ik dat de rondjes in de doos zijn gerangschikt in de vorm van het familiewapen van de Hosokawa: acht rondjes in een cirkel en een negende, een grotere, in het midden.
Het wapen van de Hosokawa op een dakversiering.
Ook het stationsgebouw in Fukuoka heeft uitbundige kerstversiering met in de vorm van rendieren gesnoeide struiken en
Een verlicht voorplein.
Ik ontdek nieuwe souvenir-schattigheid. Hello Kitty is ingeschakeld voor de verkoop van mentaiko - het beroemde Fukuoka souvenir: viskuit. Ze hebben haar in een viskuit-pak gestoken. Dat zal wat centen hebben gekost......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten