Hot life Takamatsu

Op 28 september kom ik 's avonds laat aan in Takamatsu, de hoofdstad van de prefectuur Kagawa. Het eerste wat ik zie is de slogan "Hot Life Takamatsu" op een gebouw naast het station. Het cirkelvormige Maritime Plaza met de lichtjes is een verrassing, want nieuw, evenals de gebouwen eromheen. De ronde stenen zitjes in het midden zijn een geliefde conversatieplek voor jonge koppels.








De politiepost in het maanlicht lijkt wel ontworpen door Balenciaga, een modeontwerper die op dit moment furore maakt in Japan.

Het stationsplein overdag... Onderdeel van de nieuwe ontwikkeling van het transportcentrum dat Takamatsu wil zijn voor Shikoku en Honshu - Sunport Takamatsu.

Takamatsu Symbol Tower, ook onderdeel van Sunport. Op de bovenste twee verdiepingen zijn goede restaurants te vinden, vooral de sushi en het Chinese restaurant zijn uitstekend, met mooi uitzicht. In het gebouw met het opschrift Maritime Plaza, zijn op de begane grond en de tweede (in Japan: derde) verdieping ook goede restaurants. Via het Maritime Plaza gebouw kun je via een loopbrug naar de haven en vanaf een galerij uitkijken over de haven van de stad.

















Takamatsu heeft wel ambitie, maar niet de elegantie van de andere steden in Shikoku als Tokushima, Kochi en Matsuyama - maar het kan wel om zichzelf lachen, getuige het vrolijke station...

Op 29 september ga ik naar het Isamu Noguchi Garden Museum, even buiten Takamatsu. Je kunt er niet spontaan naartoe - je maakt per e-mail een afspraak en krijgt dan een rondleiding. De Japans-Amerikaanse Isamu Noguchi (1904-1988) was een van de belangrijkste beeldhouwers van zijn tijd.  Het museum is schitterend, gevestigd in zijn oude werkplaats en huis-met-tuin in Murecho. Vanwege de goede verbindingen tussen Takamatsu en het kunsteiland Naoshima (berichten van 1 en 2 dec. 2013), is een bezoek aan beide goed te combineren.

De excursie naar Murecho neemt een halve dag. Daarna ga ik naar Ritsurin = kastanjeboomgaard, in Takamatsu, een van de mooiste tuinen in Japan. Na een uitstekende lunch in het in het park gelegen Garden Cafe Ritsurin

maak ik een rondje door de tuin. Hij is gemaakt door de plaatselijke daimyo (heerser) om in te wandelen. De toenmalige heerser van Takamatsu begon in 1625 de aanleg van Ritsurin. Deze werd voortgezet in 1642 door Matsudaira Yorishige nadat deze de macht had overgenomen en in 1745 werd de tuin voltooid na 100 jaar van uitbreidingen en verbeteringen door verschillende daimyo. De rots in dit beekje wordt gezien als een leeuw die over zijn schouder kijkt - de grillige rotsen in Ritsurin komen van Yorishige, die ze verzamelde

Achter duiven aan rennen is internationaal een geliefd kindervermaak.

Het meest gefotografeerde bruggetje van Japan...

De houten kronkelbrug over de irisrivier - de irissen bloeien in het late voorjaar - maar je ziet nu al de nieuwe aanplant.

Het theehuis Kikugetsutei. Je kunt daar groene matcha thee met een zoetigheid drinken en je daarna op de veranda neervlijen, filosoferen en een haiku dichten. Je kunt ook een botje huren en je laten voortbomen over het spiegelgladde meer. De vrijwilligers die in deze tuin hun diensten aanbieden - aan Japanse gasten - zijn vrolijk en weten alles van de geschiedenis. Maar Engels spreken ze helaas niet.

En natuurlijk ontbreken de goudkarpers niet.

Een grillig gevormd stenen watervat (een van de rotsen van Yorishige) waarin de gasten die vroeger aan de theeceremonie in Kikugetsutei deelnamen, vooraf hun handen wasten. Daarachter de geharkte grindtuin en de veranda van het theepaviljoen.

Nog een watervat met daarachter rotsen en stapstenen. Stapstenen in de tuinen zijn gemaakt om het water - of het grind - al mediterend over te steken; iedere steen kun je beschouwen als een fase in je leven waarbij je tijdens het oversteken stil kunt staan.

Matcha - ceremoniële thee met een kastanjekoekje.























Na de thee is het heerlijk zitten op de tatami, uitkijkend over het meer. Zelf vind ik Ritsurin een van de mooiste en aardigste tuinen van Japan. Minder formeel en kleiner dan de de "grote drie",  wekt hij toch de indruk een zeer groot oppervlak te hebben.  En dat is de kern van de Japanse landschapskunst: de illusie wekken van ruimte.