Matsuyama - Dogo Onsen en omgeving

Matsuyama is de hoofdstad van de prefectuur Ehime op Shikoku. Het ligt in een breed rivierdal, heeft een mooi kasteel dat op de berg Katsuyama midden in de stad ligt. Het klimaat hier is warmer dan in de rest van Shikoku. Matsuyama heeft een half miljoen inwoners en is door het hele land beroemd vanwege zijn spa: Dogo Onsen - de oudste van Japan - hij bestaat al 3000 jaar en een van de goden zou er zijn genezen. Ook de keizerlijke familie bezocht Dogo Onsen in het verleden. Rechts de ouderwetse stoomtram van de spa die over de rails van de reguliere trams rijdt en die regelmatig zijn stoomfluit laat horen door de hele stad. Op de achtergrond het gebouw van de prefecturale regering.

Het station van Dogo Onsen, een mooi voorbeeld van architectuur uit de Meiji periode. Hier hebben drie van de reguliere trams hun eindpunt en het is de thuishaven van de zgn. "Botchan" stoomtram. Botchan is de titel van de roman door Natsume Soseki die Dogo Onsen beroemd heeft gemaakt in Japan. Iedere Japanse scholier heeft het boek gelezen. Het gaat over een jonge man die vanuit Tokio naar Matsuyama wordt gestuurd als leraar wiskunde en die daar met zijn wat ongewoon directe en onhandige persoonlijkheid in allerlei verwikkelingen terechtkomt. Het is een erg geestig boek.


Deze klok staat tegenover het station, naast de ingang van de beroemde winkelgalerij van Dogo Onsen. De klok is in 1994 daar neergezet om het 100-jarig bestaan van het beroemde openbare badhuis Dogo Onsen Honkan te herdenken - een badhuis waar Botchan een reguliere klant was.

Op ieder heel en half uur gaat de klok open en komen alle karakters uit "Botchan" naar buiten. Helemaal onderin zie je het badhuis...

Het voetenbad met warme bron water, dat naast de klok ligt. Je kunt er prettig met je voeten in het water wachten tot de klok open gaat, terwijl je nog eens een hoofdstuk uit Botchan leest.

En hier is dan het beroemde badhuis uit 1994, het ligt aan het einde van de overdekte winkelgalerij van Dogo Onsen. Ik logeer er in een van de vele spa-hotels van 26-28 september, precies het weekend. Het is ongelooflijk druk en gezellig en het is een wonder dat er op deze foto maar twee personen staan die zich laten fotograferen.

Drie in yukata - katoenen zomerkimono's - en bijbehorende jasjes gehulde figuren gaan het badhuis binnen. Boven het dak zie je een wachttoren met rood Belgisch glas en een drum. Die wordt drie keer per dag geslagen om de tijd aan te geven. Het witte figuurtje bovenop dat nog net is te zien is het beeld van een reiger. Die baadde zich in het bronwater en genas zo zijn wond - daardoor concludeerde degene die het zag, dat de bron genezende krachten heeft. En werd Dogo Onsen op deze plek gesticht.

Het leuke van Dogo Onsen is dat iedereen er in gezellige en bont gekleurde yukata doorheen flaneert, foto's van elkaar en van zichzelf makend, voor het oude badhuis.

De mensen lopen er rond in de yukata die hun worden verstrekt door de spa hotels waar ze logeren. Je kunt dus, als je goed thuis bent in Dogo, zien wie waar verblijft.



















Met de familie gezellig naar het badhuis; je kunt er gewoon in het bad, in het bad met thee en crackers daarna in de grote lounge-ruimte of in een privé-ruimte. Je kunt ook een rondleiding krijgen langs de keizerlijke badruimten.

Hun bezoek aan het badhuis zit er alweer op.

Er staat een enorme rij wachtenden voor het loket. Ik vraag me af hoe prettig het binnen zal zijn met zijn allen - een Romeins bad? en besluit dat ik me houd bij het bad in mijn hotel. En bij de voetenbaden. Behalve dat bij de Botchan klok, zijn er nog een stuk of acht bij verschillende spa-hotels, waar je zonder problemen kunt gaan zitten.







Ook deze groep staat een beetje te aarzelen of ze nog niet even zullen wachten.

Zij heeft het bad "genomen" en kan nu gaan genieten van wat Dogo onsen verder te bieden heeft.






















En dat is: flaneren in je yukata door het spa-dorp, en vooral door de winkelgalerij waar je grote hoeveelheden souvenirs aantreft. Zoals ook stoffen: Iyo kasuri, de lokale ikat en indigo uit het oosten van Shikoku. Dit koppel heeft mandjes bij zich. Een aantal hotels leent die uit aan hun gasten, met zeep en handdoekjes - want daarvoor moet je anders in het badhuis extra dokken.

Een goede manier om aan te pappen is om een leuk meisje te vragen een foto te maken van je groep...





















In de winkelgalerij is het vol met flaneurs in yukata.

En zorg vooral dat je goed en vaak op de foto komt.

Een hele vrolijke yukata!

Bij veel winkels mag je proeven van de lekkernijen.

Maar het hondje aaien is eigenlijk veel leuker. Yukata zijn er in alle maten, ook voor kinderen.

Op zondag 27/9 wordt het nog bonter: mannen in een soort Chinese pyjama's dragen de schrijn van de Isaniwa Shinto tempel rond, om te oefenen voor het festival van 7 oktober as. Het is een soort oorlog: alle draagbare heiligdommen van de verschillende Shinto tempels uit de buurt worden op de zevende rondgedragen door jonge mannen en wanneer ze elkaar tegenkomen, rennen e op elkaar in, een vrolijke maar niet ongevaarlijke wedijver. Wel spectaculair.

Even een rustpauze tijdens de oefening.

Ze staat gefascineerd te kijken en zegt dat ze die pakken prachtig vindt.

















De Isaniwa Shrine, een Important Cultural Property, is op deze plaats gevestigd in de 14de eeuw, maar het huidige gebouw stamt uit 1667. Het ligt vijf minuten lopen  ten oosten van Dogo Onsen Station en is gebouwd in de Hachiman stijl: het heiligdom is omgeven door een overdekte gang, vermiljoen geverfd.

Binnenaanzicht. De tempel is in 1970 gerestaureerd en het rood begint zijn felheid te verliezen - dat maakt de sfeer rustiger. Het houtsnijwerk is mooi.






















Op het terrein wordt een klein draagbaar heiligdom opgepoetst voor het festival van 7 oktober - voor de kinderen om rond te dragen. Zij zullen niet meedoen aan het "geweld" van de volwassenen.













Even verderop wordt een bruidspaar gefotografeerd. Zo'n bruidskimono is warm met die weer, lijkt me.

Vijftien minuten lopen verder naar het oosten, langs de grote weg, ligt tempel nummer 51 van de 88 tempelroute, de Ishite-ji. De naam betekent steen-in-hand; het verhaal gaat dat een rijke landeigenaar, Emon Saburo, verschillende keren een bedelmonnik wegstuurde en uiteindelijk zelfs zijn bedelnap in stukken brak. De bedelmonnik bleek Kobo Daishi te zijn en Emon Saburo werd gestraft - zijn acht kinderen stierven allen na dit incident. De ongelukkig gaf zijn bezit aan de armen en om boete te doen reisde hij de bedelmonnik achterna - die hij uiteindelijk, na de route tientallen malen te hebben afgelegd, tegenkwam.

Kobo Daishi schonk hem vergiffenis en drukte hem een steen in de hand met daarop het opschrift: "Herboren Emon Saburo". Enige tijd later werd in de heersersfamilie van Matsuyama, de Kono clan, een baby geboren met een dichtgeklemd vuistje. Het lukte pas om het handje te openen na een bezoek aan Ishite-ji; het bleek de steen-met-tekst van Kobo Daishi te omklemmen.

Hiernaast een grote strooien sandaal die hangt in de poort van de tempel; als je eerst hierover wrijft en dan over je benen en knieën, krijg je nieuwe energie in je benen en voeten.
De toegangspoort uit de late Kamakura-periode (1192-1333), met zijn tempelbewakers uit diezelfde tijd, is een National Treasure. Maar hij is erg vervallen en de wachters zijn nauwelijks te zien achter hun gebobbelde kippengaas.

Het hele tempelcomplex, waarachter op een heuvel een groot beeld van Kobo Daishi staat, maakt een vervallen indruk, bijna primitief zelfs, maar het heeft een gezellige sfeer en er lopen pelgrims rond, in groepen en alleen, die allemaal hun eigen ding doen. Dit is de Daishi hal, oud en verweerd.

Je kunt er naar binnen, een kaarsje branden, een soera reciteren en zelf je eigen gong (er staan een paar kleine tempelgongs) slaan. Er staat geen rij wachtenden en niemand die je stoort als je daar een kwartiertje zit en mediteert.

Dit paar werd door een oude monnik aangemoedigd om naar binnen te gaan, maar aarzelt. Ze vinden het wel erg informeel... Dat is het leuke van deze tempel; verschillende gebouwen zijn National Treasures en Important Cultural Properties, maar je mag overal aan en in komen, niemand legt je een strobreed in de weg.

Het grote wierookvat waarin bundels wierookstokjes zijn gezet door de gelovigen. Achter het vat zijn een paar mensen bezig om hun stokjes bij een olievlam aan te steken - het duurt behoorlijk lang tot zo'n bundel vlam vat.

Uiteindelijk is het toch gelukt...

De hoofd-hal, uit de late Kamakura periode - een Important Cultural Property. You could have fooled me...

De tempelbel uit de dertiende eeuw. Maar dit zal toch wel een kopie zijn? Je kunt erop slaan met de houten balk, dat brengt geluk. Hij heet dan ook: de shiawase no kane, geluksbel.

Op de terugweg naar Dogo Onsen zie ik, in de poort van het hotel Funaya, het bruidspaar weer. Ditmaal draagt zij de feestelijke bruidskimono, na de huwelijksrituelen in de tempel.




















Op  maandag 28 september ga ik 's morgens richting Takamatsu vanuit Matsuyama - het belooft een warme dag te worden en daarom zijn er parasols opgezet bij het voetenbad onder de klok.