Na de vloedgolf

Een prettig verblijf in Hiraizumi Spa was dat. Een beetje zoutig thermaal water. Iedere Onsen - spa - heeft zijn eigen helende eigenschappen en deze had er nogal wat: goed voor chronische vrouwenkwalen, chronische darmklachten, spier- en gewrichtspijn, brandwonden - en nog zo wat. De laatste week kreeg ik nergens rauwe vis voor het ontbijt; wel roerei met (vlees)jus en uiensoep;  of met maissoep en garnalenragout. Vanmorgen een nieuwe ontdekking: een manier om jam en boter tegelijk op je toast te smeren!

Kijk, je vouwt het kuipje in tweeën en de margarine en de bosbessenjam worden tegelijk en gelijkelijk verdeeld over je toast.

Hiraizumi

Een prachtige ochtend...Full many a glorious morning have I seen flatter the mountain tops with sovereign eye. Shakespeare; die man kon kijken EN schrijven. De dag van gisteren is er een om snel te vergeten. Tenminste wel mooi uitzicht over het Tazawa meer, maar in een straal van  10 km niets te zien of te doen. Behalve  natuur. Geen wi-fi en ik weet nu dat ik nog moet leren om mobiel mijn blog in te delen. Gauw naar Jan mailen.

You can.....

....take a man out of Japan, but you cannot take Japan out of a man. Dit blijft toch de beste manier van reizen! In de boemel van Shinjo naar Omagari. Vanuit Yamagata Prefectuur naar Akita Prefectuur.

Ginzan

Warm - een zomerdag?

Susuki glanst blond in de zon

Jong glimlacht de herfst

2446 treden

Vandaag meer geleerd over de rituelen van de yamabushi in het Haguro culturele centrum; en ben ik geklommen naar de top van de berg Haguro. Het is nog steeds warm weer.  Dit is de Zuishinmon, de poort aan het begin van het pelgrimspad van de 2446 treden, dat naar de top leidt. Ik was bang dat het afzien zou worden, maar uiteindelijk viel het mee en was ik in ruim 1 uur boven. Het geheel van omgeving en gebouwen is voornamelijk Shintoistisch, hoewel de Shugendo leer Boeddhisme en Shintoïsme combineert. Maar in 1868 werd Shinto de officiële godsdienst en werden de beide religies gescheiden; de Shinto Matsuri - festival-achtige riten - vervingen de boeddhistische rituelen.

Akibare

Vandaag slapen op de helling van de berg Haguro, een van de Dewa-sanzan, de drie bergen van Dewa - de oude naam van dit gebied, gewijd aan de Yamabushi, bergbewonende asceten van de Shugendo sekte.
Het was weer een schitterend heldere dag. Akibare - de Japanse naam voor helderheid van de lucht die typerend is voor de herfst. De treinreis van Niigata naar Tsuruoka liep voor een groot deel langs de kust en door vlak platteland.

Niigata

Morgen door naar het diepe Noorden, maar eerst nog een nacht in Niigata. In Niigata is niets te zien zei de jongen van het reisbureau die mijn route met me doornam afgelopen vrijdag. Hij zag mijn geschrokken gezicht - ik vond dit heel boud gesproken voor een Japans mens die bij een officieel toeristenbureau werkt - en hij voegde er aan toe: ik weet het, want ik zat er op school....Vandaag was dus een rustige dag. We vlogen van Sado terug naar Niigata met een klein 8-zits passagiersvliegtuigje, een Britten-Norman Islander, nog net geen Dakota maar wel oud! Prachtig heldere hemel en Sado zag er vanuit de lucht heel mooi uit. Antonio ging vanuit Niigata terug naar Tokio en we namen afscheid. Nu wordt mijn blog heel saai, zei ik somber. Ik denk het niet zei hij, "you'll find enough trouble to get into..."

Een dag op Sado

Sado is een eiland met een prachtige kustlijn en mooie natuur.  Het is dun bevolkt en omdat de bevolking gestaag afneemt, wordt er niet veel nieuws gebouwd - geen wolkenkrabbers en over het algemeen aardig uitziende dorpen met prachtige huizen.  Hier geen bonte, vermiljoen geschilderde tempels - over het algemeen zien die er rustiek en geheimzinnig uit.  Het nadeel is wel dat er, doordat de mensen wegtrekken om elders werk te zoeken, veel leegstand is; tempels worden niet meer gebruikt en dat leidt op den duur tot verval.  De regering stopt veel geld in het eiland, vooral in openbare werken, om het voor de mensen aantrekkelijk te maken op het eiland te blijven.  De wegen zijn er daardoor prachtig en het is een goed idee om voor een verblijf hier een auto te huren, hoewel er ook bussen rijden.  We ontdekken een paar nieuwe dingen....Bijvoorbeeld, dat Robert de Niro hier een huis heeft.  De foto van de zonsondergang is gemaakt naast zijn helicopter landingsplaats.  Er volgen nog meer verrassingen vandaag.....

Sado

Vanmorgen vroeg vertrek ik met mijn goede vriend Antonio die heeft aangeboden om mij Sado te laten zien, met de Max Toki 309, de supersnelle bullet-train, vanuit Tokio naar Niigata.

Dag Tokio

Vanmorgen begon de dag in Hollandse sferen: terwijl ik aan het ontbijt zat bij mijn inmiddels stam ontbijt-café, baksteen toast en al, zag ik ineens een bekend gezicht op de t.v.: Radinck van Vollenhoven, de Nederlandse ambassadeur in Japan. Hij werd op Terebi Asahi geïnterviewd in verband met de Curaçaose honkballer Wladimir (Coco) Balentien die bij de Yakult Swallows speelt.  Afgelopen zondag maakte hij zijn 57ste home-run van het seizoen, waarmee hij de Japanse baseball legende Sadaharu Oh, tot nu toe recordhouder met 55 home runs,  achter zich laat.  In Japan heerst nu "Coco Fever".

Voorlopig de laatste dag in Tokio voordat ik morgen mijn tocht ga maken naar de "Tohoku", het Noordoosten. Om te beginnen twee dagen naar het eiland Sado.  Eiland van de verbannen politici en kunstenaars, van de drum-groep Kodo en van het jaarlijkse Earth Celebration, een internationaal Festival voor Podiumkunsten - waar Blof ook eens optrad.

Vandaag heb ik de laatste hand gelegd aan de route, samen met de mensen van het Japan Travel Bureau.  Het was een heel gepuzzel, maar nu is alles geregeld. Treinen, bussen onderdak.  Ik neem voorlopig afscheid van Tokio met een hapje bij mijn favoriete Japanse theehuis Ki no Zen.  Voor de trouwe lezers van mijn blog komt hier nu een bonus: Ki no Zen bereikt u door met de ondergrondse Yurakucho lijn te gaan naar het station Iidabashi en daar uitgang B3 te nemen.  De trap op, en bij de uitgang naar rechts, dan is het de tweede zaak aan uw rechterhand.  Op de foto het kopje thee dat iedereen krijgt bij binnenkomst, met een rijstcracker en een oshibori - het eerbiedwaardige uitgewrongene, een vochtig warm handdoekje om de handen mee schoon te maken.  Bij de meeste Japanse restaurants komt dat standaard voor de maaltijd. Veel mensen poetsen er ook gezicht en hals mee, dat is tegenwoordig wel geaccepteerd, maar toch oorspronkelijk niet de bedoeling.

Geluk, gekke gebouwen en genezing

De naam van geluk was vandaag Hiyashi Ume, een flesje dat ik zonder erg goed op te letten, uit de drankjesautomaat greep, in haast om een trein te halen - ik sprong nog net op tijd door de deur die al dicht ging; het drankje in de fles heette Hiyashi Ume - Chilled Plum en was verrukkelijk: fris en niet zoet.  En nu kan ik het nergens meer vinden - en ik weet niet meer welk station het was.....

Vandaag is het de belangrijkste volle maan in Japan - de volle maan van de oogst.  Partijtjes in restaurants, picknicks in de parken.  En staren naar de maan.  En misschien hier en daar een net gecomponeerd gedicht declameren.  Verder was het Asakusa dag.  Gewandeld langs de Sumida Rivier,  naar de Asakusa Kannon Tempel - de Sensoji, vandaar naar Kappabashi waar je alles voor de keuken kunt krijgen.  En gereden op de laatste tram van Tokio - de Toden Arakawa lijn. En me weer gerealiseerd: in Tokio duurt alles langer en is alles verder weg dan je denkt.  Altijd goed plannen als je alles wilt doen wat je in je hoofd hebt.

Praktische tips....

Tokio is een dure stad en iedere dag buiten eten kan behoorlijk in de papieren lopen.  Maar aan de andere kant hoeft het niet altijd cup noedels en curry-rice te zijn - trouwens de Japanse kerrie is erg lekker.  De lunches zijn vaak verrassend goedkoop, ook in de duurdere restaurants.  U kunt zelfs heel elegant lunchen bij L'Atelier van Joel Robuchon in Roppongi Hills zonder een fortuin te hoeven neertellen.  Vandaag lunch ik in het luxe Tokyo Midtown - zie mijn blog van gisteren.  Er is daar op de ondergrondse verdieping een gang met restaurantjes die voornamelijk lunch verkopen.   Ik koop een mooie lunchbox bij een van de zaakjes.  De rijst is net klaar en dampt nog zo, dat de koelvitrine ervan beslaat.

Architectuur en geschiedenis

Vanmorgen een door de tyfoon schoongewassen glasheldere blauwe lucht.  Warm.  Eerst naar het Japan Travel Bureau waar ze me hielpen om een aantal details van mijn noordelijke route in te vullen.  Dat ging bliksemsnel, daar heb ik tijd mee gewonnen, die ik ook weer verlies, omdat ik mijn plastic tas met paperassen en aantekeningen in de taxi liet staan.  Die moet ik nu morgen ophalen aan het einde van de wereld, d.w.z. de rand van Tokio.  Ik begin me alweer aardig thuis te voelen.

Maar eerst het ontbijt, zie foto.  Bij een gezellig klein ouderwets tentje om de hoek. Wat hier speciaal aan is - niet de scrambled eggs die uitstekend waren, maar de toast.  Baksteen-toast van bijbeldikke boterhammen, voorbeboterd, zgn. bata-tosu (boter-toast).  Dat waanzinnig dikke wattenzachte brood was in het verleden de schrik van de in Japan wonende buitenlanders.  Het wordt nog steeds regelmatig geserveerd met de "Morning Service".  Vooral buiten de grote steden. Hoed U!

Respect voor de Ouderen

Wakker worden met het geluid van zwiepende wind en regen.  O ja, tyfoon.  Het is een vrije dag: Respect for the Aged Day.  De laatste dag van een lang weekend.  Vandaag plan ik een rustig programma met dat zware weer: werken aan mijn reisroute, met de ondergrondse naar Tokio Station om twee van mijn vouchers voor de Japan Railpassen in te wisselen en een wandeling rond het Station.

Vroeg in de middag kom ik aan bij het Japan Rail Ticket Office. Er staan ellenlange rijen wachtenden.  Hoe had ik dat nou toch kunnen vergeten.  Omdat veel treinen vanwege de storm en regen niet rijden, moet iedereen die vandaag vanuit Tokio had moeten terugreizen naar huis, zijn reserveringen aanpassen - morgen kan er pas weer worden gereisd.....dat gooit veel plannen overhoop.  Gelukkig blijkt dat ik mijn passen moet gaan halen in een kantoor waar het veel minder druk is.

Matsuri!

Vanmorgen bij het wakker worden kletterde de regen op het binnenplaatsje naast mijn kamer.
Voorbode van de tyfoon die er aan schijnt te komen? Hopelijk wordt het festival - Matsuri - van de Shiba Daijingu - de Shinto hoofdtempel van de buurt niet afgelast.  Het is het jaarlijkse belangrijkste festival van deze tempel. Japan is het land van de festivals, vaak gelieerd aan de landbouwkalender of aan religieuze riten. Festivals zijn hier belangrijk - hoewel Japanners niet de naam hebben feestvierders te zijn, is er bijna geen land dat zoveel feest...Dus het afgelasten van een dergelijk evenement zou een grote domper zijn.
Tegen de tijd dat ik naar buiten ga, is de regen een stuk minder.  Op hoop van zegen ga ik in de richting waarvan ik vermoed dat die naar de tempel leidt.  Ik vraag aan een groepje mannen in feestkleding - korte kimono-jasjes, hanten genoemd, vaak in mooie kleuren met prachtige grafische decoraties - of ik op de goede weg ben. Ze zijn net bezig een taxi aan te houden en nodigen me uit om mee te rijden.

Bij de tempel aangekomen staat de Omikoshi - het draagbare heiligdom van de tempel, een soort mobiel godenverblijf prachtig verguld, mooi versierd en met een gouden phoenix bovenop, al klaar op zware houten schragen en draagbalken. Hij zal worden rondgedragen door de leden van de bij de tempel horende buurtschappen.  Maar eerst zal de priester een ceremonie leiden waarbij de god van de tempel naar de Omikoshi wordt verhuisd.  Na de ceremonie zal hij worden rondgedragen, de god maakt zo een ommetje door de buurt en wordt daarna weer terugverhuisd naar de tempel.

Tokio!

Vanmorgen zijn we rond 09h00 geland op de luchthaven van Tokio, Narita.  Niets veranderd, nog altijd het grijze interieur waaruit je met geen mogelijkheid kunt opmaken dat je hier in een van de boeiendste landen binnenkomt die je kunt bedenken. Het officiele Japanse toerisme bureau hanteert de slogan "Cool Japan".  En zo is het - maar op Narita is het nog even doorbijten.  Ik neem de Airport Limousine Bus naar de stad, dan zie je Tokio het beste voor je opdoemen in de verte. Bovendien wordt de bagage in het ruim van de bus geladen - in de trein zit ik altijd met mijn bagage omhoog, er is te weinig bergruimte. We rijden weg en de bus-handlers in hun grijze uniformen met oranje opschrift buigen alle drie synchroon ten afscheid, in een net rijtje.  Een mini-balletje.

Schiphol - de eerste stap.....

Schiphol, ik zit in de wachtruimte van Gate F7. Buiten wacht de KLM-blauwe 747, met de naam City of Dubai. Ik maak er altijd een punt van om te kijken hoe het vliegtuig heet waarmee ik op weg ga. De vorige keer toen ik naar Tokio ging, heette het Yakushima - de naam van een Japans eilandje. Commentaar van een Japanse vriend: oei, dat betekent 37 dagen regen per maand. Dat bleek te kloppen want het was midden in de regentijd....

Zojuist heb ik geluncht met een kom noedels, om het begin van het Japan-gevoel op te roepen. Maar het blijft toch weer dat moment: het niemandsland tussen vertrek en aankomst. Ik voel me nostalgisch. Een van mijn goede voornemens voor 2013 was: werken aan mijn sociale leven in Amsterdam - en nu ga ik voor de tweede maal dit jaar naar Tokio - 2,5 maand dit keer. Maar aan het begin van 2013 vermoedde ik nog niet dat zoiets leuks als het schrijven van een reisboek over Japan op mijn weg zou komen. "Amsterdam loopt niet weg en wij ook niet", troosten de vrienden hier.

Bovendien: Japan wacht aan de andere kant! Ik ben benieuwd hoe de sfeer er zal zijn nu Tokio net de Olympische Spelen 2020 heeft binnengehaald. Deze opsteker hadden ze nodig. Het wordt feest!