Respect voor de Ouderen

Wakker worden met het geluid van zwiepende wind en regen.  O ja, tyfoon.  Het is een vrije dag: Respect for the Aged Day.  De laatste dag van een lang weekend.  Vandaag plan ik een rustig programma met dat zware weer: werken aan mijn reisroute, met de ondergrondse naar Tokio Station om twee van mijn vouchers voor de Japan Railpassen in te wisselen en een wandeling rond het Station.

Vroeg in de middag kom ik aan bij het Japan Rail Ticket Office. Er staan ellenlange rijen wachtenden.  Hoe had ik dat nou toch kunnen vergeten.  Omdat veel treinen vanwege de storm en regen niet rijden, moet iedereen die vandaag vanuit Tokio had moeten terugreizen naar huis, zijn reserveringen aanpassen - morgen kan er pas weer worden gereisd.....dat gooit veel plannen overhoop.  Gelukkig blijkt dat ik mijn passen moet gaan halen in een kantoor waar het veel minder druk is.

Ik kom een mooie poster tegen in een ondergrondse gang van Tokio Station.  Een advertentie voor Bussen - een komische T.V. serie begonnen in juli van dit jaar, die binnenkort ook in de theaters wordt gepresenteerd.  Het verhaal is gebaseerd op een manga (stripverhaal) uit 1999. Twee monniken die een tempel in de rode cijfers bestieren, besluiten om hun tempel te redden door een Boeddhistische academie op te richten voor de opleiding van jonge priesters.  De academie trekt veel jongeren aan en is een groot succes.  De verhalen van de jonge studenten zijn hilarisch.

Daarna ga ik op weg naar het Mitsubishi Ichigokan Museum.

Maar eerst nog even de koepelhal van de zuidelijke Marunouchi ingang van het station bewonderen.  De centrale rozet is prachtig, net een lekker taartje.  Het station heeft lang in de steigers gestaan vanwege restauratie, maar is nu weer prachtig.













Het Mitsubishi Ichigokan is in 1894 ontworpen door de  Engelse architect Josiah Conder, en gebouwd door Mitsubishi als het eerste westerse kantoorgebouw in het Marunouchi zakendistrict van Tokio.
De afdeling bankzaken van het Mitsubishi Hoofdkantoor was er gehuisvest.  Het gebouw is in 1968 afgebroken maar 40 jaar later weer geheel gereconstrueerd op de oorspronkelijke plek, volgens de originele bouwplannen.  In 2010 is het als museum geopend.  Het bezit een indrukwekkende collectie Franse impressionisten - op 5 oktober opent er weer een tentoonstelling van deze kunststroming.  Een prachtig gebouw en alleen daarom al het bezoeken waard, maar als museum is het niet echt state-of-the-art: het heeft een grote zaal, een paar middelgrote zalen en daartussenin nauwe kabinetjes.  Deze zorgen voor opstoppingen wanneer er veel publiek is - en dat is er bij Franse Impressionisten, die zijn in Japan populair.







Vandaag was er niets te zien in het museum, maar het plein - Marunouchi Red Brick Square - waar het museum omheen is gebouwd is gezellig en ik, en met mij veel Tokio-ieten, zit er graag even. Er zijn veel gezellige restaurants en cafés.

Als je er rondkijkt, realiseer je je hoe deftig Tokio eigenlijk is.  Er is een café "Le Café La Boutique" van Topkok Joel Robuchon.
















 En Maison de Beurre Echire....Toen er rond 2009 een botercrisis was in Japan - de producerende boeren hielden ermee op omdat het te weinig rendeerde - moest er schielijk buitenlandse boter worden geïmporteerd en Echire kreeg voet aan de grond.  Hele lekker boter, maar EUR 18,50 voor een half pond boter is toch wel gortig.  Kennelijk is er een markt voor.  Maar de Parijse soesjes kon ik niet weerstaan.

Lekker op het pleintje opgegeten.























Daarna naar de drogist om tissues te kopen, want die waren op en je hebt ze toch wel hard nodig bij het eten van zo'n tot de nok toe met banketbakkersroom gevuld rondje.  Japanse drogisten horen tot mijn favoriete winkels: alles voor de hygiëne, zelfs artikelen waarvan je nooit had gedacht dat je ze ooit nodig had.









Daarna op weg naar vrienden voor een taco's-avond.  De wind en regen waren opgehouden, maar de lucht had die vreemde, post-tyfoon kwaliteit.