Tokio!

Vanmorgen zijn we rond 09h00 geland op de luchthaven van Tokio, Narita.  Niets veranderd, nog altijd het grijze interieur waaruit je met geen mogelijkheid kunt opmaken dat je hier in een van de boeiendste landen binnenkomt die je kunt bedenken. Het officiele Japanse toerisme bureau hanteert de slogan "Cool Japan".  En zo is het - maar op Narita is het nog even doorbijten.  Ik neem de Airport Limousine Bus naar de stad, dan zie je Tokio het beste voor je opdoemen in de verte. Bovendien wordt de bagage in het ruim van de bus geladen - in de trein zit ik altijd met mijn bagage omhoog, er is te weinig bergruimte. We rijden weg en de bus-handlers in hun grijze uniformen met oranje opschrift buigen alle drie synchroon ten afscheid, in een net rijtje.  Een mini-balletje.







Op mijn logeer-adres aangekomen staat mijn rugzak die ik in juli hier achterliet met het serieuze werk, wandelschoenen, dikke sokken, regenjack, te wachten.  Ik organiseer mijn spullen in voorbereiding op de komende week in Tokio: een regelweekje, om nog de laatste details van mijn reis in te vullen.  Daarna een dutje.....

 's Avonds vroeg op weg om te gaan eten.  Ik heb behoefte aan het oude en bekende en neem de ondergrondse naar Hibiya, om vandaar naar de Ginza te lopen. Het is warm, de herfst is nog niet voelbaar in de lucht; de cicaden van de zomer hebben wel plaats gemaakt voor de krekels, maar die klinken een beetje mat. Bij Yurakucho gekomen, is het een gezellige boel onder het spoor, de tentjes daar doen goede zaken - het is zaterdagavond en er komen twee vrije dagen in het verschiet, dus het koele bier stroomt, de knijpjes doen goede zaken, hun terrasjes zitten vol.



Ik besluit om daar niet neer te strijken, maar ga even verder. In een van de kleine donkere achterstraten van de Ginza ligt het restaurant New Torigin.  Met de lekkerste Yakitori in Tokio.  Geroosterde kipsateh is een naam die de Yakitori geen recht doet, maar het is wel de eenvoudigste beschrijving.  Ik kom er al 37 jaar en ik word weer hartelijk verwelkomd.  De zoon van de baas schenkt sake in, "Sneeuw-illusie" uit de prefectuur Niigata.  Het gebied waar de beste sake vandaan komt.

Tijdens het eten raak ik aan de praat met het echtpaar naast me.  Hij blijkt al 45 jaar vaste klant bij Torigin te zijn, vanaf zijn studententijd.  Hij is specialist in bouwmaterialen en heeft als hobby: Japanse kastelen.  Hij vertelt me welke de beste zijn, d.w.z. gerestaureerd met originele materialen en niet geheel gebetonificeerd.  Ik maak aantekeningen en besluit op mijn reis een paar van die kastelen te bezoeken.  Gratis informatie - een vliegende kraai vangt altijd wat!  Over de Olympische spelen hebben hij en zijn vrouw een onverwachte mening: die spelen kosten veel geld dat de regering beter zou kunnen steken in de rehabilitatie van het Noorden, in hulp aan de mensen die zijn getroffen door de aardbeving en de tsunami van 11 maart 2011 - en door de kernramp in Fukushima.