
Nagasaki is een heel andere stad dan Fukuoka. Exotischer, je voelt je meer in den vreemde. Geen gemakkelijke stad om doorheen te navigeren wanneer je weinig tijd hebt. Alles ligt redelijk ver uit elkaar. Maar gelukkig zijn daar de trams, die je wel naar de meeste bezienswaardigheden brengen. Alleen het complex van de atoombom- herdenkingsmonumenten ligt uit de buurt. De mensen van Nagasaki zijn direct, praktisch en hebben gevoel voor humor.

Ik begin de dag met een kort loopje door Chinatown, Shinchi Chukagai. Voornamelijk restaurants.

Deze dame verkoopt gestoomde broodjes met varkensspek - heel lekker. De panda op haar T-shirt oefent 24-vormen Taichi.

Dan ga ik naar Deshima, vroeger een kunstmatig eilandje, waarop de Nederlandse VOC-handelspost was gevestigd. Twee eeuwen lang was Nederland het enige westerse land dat handel dreef met Japan; de Nederlanders waren beperkt tot die speldenknop, ze konden zich buiten Deshima niet vrij bewegen in Japan. Via Deshima kwam een stroom boeken met westerse wetenschap Japan binnen, in Nederlandse vertaling. Japanners die daarop studeerden moesten dus Nederlands leren. Deshima was als eiland totaal verdwenen in de 19de eeuw - door landwinning was het in de stad ingevoegd. Nu werkt Nagasaki aan het terugbrengen van de oude vorm van het eiland en zijn verschillende gebouwen gereconstrueerd. Hier ziet u de maquette die op Deshima staat.

Het huis van het "Opperhoofd", de chef van de handelspost, is herbouwd.

De gedekte tafel - de Nederlanders aten 's morgens en 's avonds samen in de woning van het Opperhoofd.

Het is schoolreisjestijd - het wemelt van de scholieren op Deshima. Ze dollen wat met het zwaard van de poortwachter.

Ik zoek naar de vlaggenmast, maar de plaats waar die altijd stond, is omgewoeld, bedekt met zeil en stenen en de mast is weg. Ik hoor dat er opgravingen worden gedaan, voordat er gebouwd gaat worden. Over 2,5 jaar moeten er zes gebouwen gereconstrueerd zijn, de derde bouwfase van de restauratie van Deshima. Ook de stadspoort wordt herbouwd. Deshima gaat zijn originele vorm terugkrijgen. Nagasaki hecht veel waarde aan dit project en voert het op voorbeeldige manier uit. De schooljeugd heeft in ieder geval belangstelling.

Na Deshima wil ik koffie. Maar waar je in Fukuoka om de paar meter een Starbucks, Pronto, Veloce of Doutor hebt, zie ik in Nagasaki niets van dat al. Dan maar zonder hartversterking naar het atoombommuseum. Ook hier massa's scholieren. Ik ben ooit naar het oude museum geweest, het nieuwe, nou ja, van 1996, heb ik nog niet gezien. Het oude vond ik ontroerend vanwege de onbevangenheid en eenvoud van de tentoonstelling, Maar dit....het grijpt me wel aan maar meer vanwege de overkill aan ellende. Het is goed en systematisch gedaan, objectief ook. Voor mij zijn de meest indrukwekkende monumenten het park waar het epicentrum is van de bom en de halve torii, een eind verderop - de ene helft is weggeslagen, de andere helft van de tempelpoort staat nog steeds.

De tweede helft van de middag wandel ik door de tempelbuurt van de stad, ook om een beetje te chillen, na alle atoombom-leed. Een geweldige wijk, met kleine straatjes aan de voet van de heuvels en een hele serie tempels in de heuvels. Met winkels met Boeddhistische parafernalia, grafstenen, etc. En een zaakje dat oude kunstnijverheid verkoopt.

De twee oorspronkelijk Chinese tempels, Kofukuji en Sofukuji, vind ik prachtig. Het hoofdgebouw van Kofukuji, de eerste Obaku Zen tempel in Japan, is beeldschoon. Je ziet meteen dat het geen Japanse tempels zijn, de stijl, het houtwerk, je voelt het ook aan de sfeer. Minder formeel, maar ook duisterder, zwaarder op de hand. Obaku is een van de drie Zen-stromingen in Japan. De andere twee zijn Soto en Rinzai.

Het theepaviljoen van Kofukuji lijkt te zijn weggelopen uit een "life style" tijdschrift.

In de vroege avond nog even langs Megane Bashi, de Bril-brug, gebouwd door de Zen-meester Mokusu Nyojo, de tweede abt van Kofukuji. Het zou de eerste stenen brug zijn in Japan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten