Hoi duif, dacht je dat Kaimondake vandaag nog tevoorschijn komt? De duif pikt wat in zijn veren, schudt zich op en doet alsof hij gaat wegvliegen. Maar hij bedenkt zich, en maakt zich op om nog wat door te dutten op de rand van mijn balkon. Wanneer ik terugkom van het ontbijt zit hij er nog. De berg Kaimondake wordt ook wel de Fuji van Satsuma genoemd en volgens het pamflet van het hotel kijk je er vanuit de kamer op uit. Hmmm.
Met de Kirishima 3 naar Kagoshima; vandaag het tweede deel van mijn trein-avontuur. Het is hoe dan ook enig; iedereen in de treinen vindt het geweldig leuk en geniet.
Warme Van Houten chocolademelk uit de automaat en snoepjes die ik gisteren kreeg van nieuwe kennissen in de trein. Lokale specialiteiten uit Hitoyoshi. Terwijl ik op de zoetigheid kauw, bedenk ik dat er een reden is dat lokale specialiteiten lokaal zijn gebleven.....
In Kagoshima begint het traject met de Ibutama, afkorting van de Tamatebako naar Ibusuki, waar je in warm zandstrand kunt worden ingegraven - ook alweer thermaal plezier. De Tamatebako is half wit, half zwart. De witte kant rijdt langs de zeekust, de zwarte langs de bergen.
Dit is van binnen een heel gezellig treintje. Ik heb een plaats aan de zee-kant. De naam Tamate-bako betekent: kostbaarheden-doos. Het refereert aan een mythe uit Kagoshima. De mythe vertelt over Urashima Taro, die een schildpad redt. Als dank neemt de schildpad hem mee naar een rijk onder de zee, waar het prachtig is, waar hij in een paleis woont en door zeewezens wordt verwend. Hij blijft daar lang, maar op een dag wil hij terug naar zijn woonplaats op het land. De koningin van het onderzeese rijk geeft hem een schatkistje mee, met de instructie het niet te openen. Terug op het land blijkt dat Urashima eeuwen is weggeweest, alles is veranderd, hij kent niemand meer. Uit heimwee opent hij de doos die hij heeft meegekregen - en verandert opeens in een hele oude man.
Er is ook een plaats aan het raam met kinderzitjes, briljant.
En alweer een keurige conductrice die koffie serveert met iets lekkers.
Prin. Dat is custard, meestal met karamelsaus, maar ditmaal met zwarte sesamsaus.
Uitzicht op Sakurajima, de witte wolk is volgens mij rook uit de vulkaan.
Op de terugweg met dezelfde Ibutama zit ik aan de kant van de bergen en zie zowaar een kraanvogel heel sierlijk landen in een veld. Kan dat wel, Don? Terug in Kagoshima wacht de schoonmaakploeg ons op en de volgende groep passagiers die zich al zichtbaar staat te verkneukelen. Ik ga door richting Kumamoto met de Hisatsu Orange lijn. Orange slaat niet op de kleur van de trein maar op de citrusvruchten die in Kyushu worden geproduceerd. Allerlei soorten worden er geteeld, mandarijnen worden niet voor niets in Engeland Satsuma's genoemd.
Deze trein heet de Oranje restauratiewagen - Orange Restaurant. Helemaal ingericht met eettafeltjes met schemerlampjes erop. Voor intiem kunnen de gordijnen dicht.
En hier geniet je van het uitzicht.
Je rijdt gedurende drie uur al dinerend langs de grillige westkust van Kyushu.
Het menu.
En het broodje tonkatsu dat hoort bij de voorafjes. Verpakt in een vetvrij papier vermomd als krantenartikel. Met een interessant onderwerp. Zo'n broodje is erg lekker, onverwacht. Glaasje wijn erbij.
Bij Fukuro gaan we de grens over van Kagoshima naar Kumamoto. Vanuit de hoogte van het spoor kun je hem zien liggen. Een rivier met een oude stenen brug.
Op sommige stations kunnen we beroemde lokale specialiteiten aanschaffen, de trein blijft wachten terwijl je inkopen doet. Hier zijn we in Sashiki. Ik houd het bij een foto. Na deze werkelijk romantische rit - veel mensen die alleen reizen, valt me op, ga ik vanuit het eindpunt Shin Yatsushiro naar Kumamoto waar ik overnacht. Morgen ontmoet ik daar vrienden. We reizen drie dagen samen, zij organiseren een verrassingsprogramma. Heerlijk, ik hoef niets te doen.
Hoi duif, dacht je dat Kaimondake vandaag nog tevoorschijn komt? De duif pikt wat in zijn veren, schudt zich op en doet alsof hij gaat wegvliegen. Maar hij bedenkt zich, en maakt zich op om nog wat door te dutten op de rand van mijn balkon. Wanneer ik terugkom van het ontbijt zit hij er nog. De berg Kaimondake wordt ook wel de Fuji van Satsuma genoemd en volgens het pamflet van het hotel kijk je er vanuit de kamer op uit. Hmmm.
Met de Kirishima 3 naar Kagoshima; vandaag het tweede deel van mijn trein-avontuur. Het is hoe dan ook enig; iedereen in de treinen vindt het geweldig leuk en geniet. 
Warme Van Houten chocolademelk uit de automaat en snoepjes die ik gisteren kreeg van nieuwe kennissen in de trein. Lokale specialiteiten uit Hitoyoshi. Terwijl ik op de zoetigheid kauw, bedenk ik dat er een reden is dat lokale specialiteiten lokaal zijn gebleven.....
In Kagoshima begint het traject met de Ibutama, afkorting van de Tamatebako naar Ibusuki, waar je in warm zandstrand kunt worden ingegraven - ook alweer thermaal plezier. De Tamatebako is half wit, half zwart. De witte kant rijdt langs de zeekust, de zwarte langs de bergen.
Dit is van binnen een heel gezellig treintje. Ik heb een plaats aan de zee-kant. De naam Tamate-bako betekent: kostbaarheden-doos. Het refereert aan een mythe uit Kagoshima. De mythe vertelt over Urashima Taro, die een schildpad redt. Als dank neemt de schildpad hem mee naar een rijk onder de zee, waar het prachtig is, waar hij in een paleis woont en door zeewezens wordt verwend. Hij blijft daar lang, maar op een dag wil hij terug naar zijn woonplaats op het land. De koningin van het onderzeese rijk geeft hem een schatkistje mee, met de instructie het niet te openen. Terug op het land blijkt dat Urashima eeuwen is weggeweest, alles is veranderd, hij kent niemand meer. Uit heimwee opent hij de doos die hij heeft meegekregen - en verandert opeens in een hele oude man.
Er is ook een plaats aan het raam met kinderzitjes, briljant.
En alweer een keurige conductrice die koffie serveert met iets lekkers.
Prin. Dat is custard, meestal met karamelsaus, maar ditmaal met zwarte sesamsaus.
Uitzicht op Sakurajima, de witte wolk is volgens mij rook uit de vulkaan.
Op de terugweg met dezelfde Ibutama zit ik aan de kant van de bergen en zie zowaar een kraanvogel heel sierlijk landen in een veld. Kan dat wel, Don? Terug in Kagoshima wacht de schoonmaakploeg ons op en de volgende groep passagiers die zich al zichtbaar staat te verkneukelen. Ik ga door richting Kumamoto met de Hisatsu Orange lijn. Orange slaat niet op de kleur van de trein maar op de citrusvruchten die in Kyushu worden geproduceerd. Allerlei soorten worden er geteeld, mandarijnen worden niet voor niets in Engeland Satsuma's genoemd.
Deze trein heet de Oranje restauratiewagen - Orange Restaurant. Helemaal ingericht met eettafeltjes met schemerlampjes erop. Voor intiem kunnen de gordijnen dicht.
En hier geniet je van het uitzicht.
Je rijdt gedurende drie uur al dinerend langs de grillige westkust van Kyushu.
Het menu.
En het broodje tonkatsu dat hoort bij de voorafjes. Verpakt in een vetvrij papier vermomd als krantenartikel. Met een interessant onderwerp. Zo'n broodje is erg lekker, onverwacht. Glaasje wijn erbij.
Bij Fukuro gaan we de grens over van Kagoshima naar Kumamoto. Vanuit de hoogte van het spoor kun je hem zien liggen. Een rivier met een oude stenen brug.
Op sommige stations kunnen we beroemde lokale specialiteiten aanschaffen, de trein blijft wachten terwijl je inkopen doet. Hier zijn we in Sashiki. Ik houd het bij een foto. Na deze werkelijk romantische rit - veel mensen die alleen reizen, valt me op, ga ik vanuit het eindpunt Shin Yatsushiro naar Kumamoto waar ik overnacht. Morgen ontmoet ik daar vrienden. We reizen drie dagen samen, zij organiseren een verrassingsprogramma. Heerlijk, ik hoef niets te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten