Takachiho ravijn - 27/10

De ochtend begint met dit prachtige theepotje waaruit bij het ontbijt thee wordt geschonken. Het aardewerk in de restaurants en ryokan in Kyushu, is prachtig.  Je kunt zien dat Kyushu de traditionele streek is voor aardewerk en porselein.

Vandaag staat Takachiho, in de prefectuur Miyazaki, op het programma.  Dit is de plaats waar de oorsprong van Japan is te vinden.  De goden daalden hier neer in Japan, volgens de overlevering.  Er deed zich onder hen op een dag een crisis voor doordat  Amaterasu, de Zonnegodin, geërgerd door het ruwe gedrag van een van haar broers, zich terugtrok in een grot in het Takachiho-ravijn.  Ze wilde niet uit haar schuilplaats tevoorschijn komen.  Japan was in duisternis gehuld.  De Goden verzonnen een list: een van de godinnen danste voor de grot een zeer provocatieve dans waardoor de goden geweldig moesten lachen.  Amatarasu, nieuwsgierig geworden door het lawaai, keek voorzichtig uit haar schuilplaats,  De steen waarmee haar grot was afgesloten, stond op een kier en de sterkste van de goden kon er zodoende greep op krijgen.  Hij slingerde de rots weg en trok de zonnegodin uit haar schuilplaats te voorschijn, zodat er weer licht was in de wereld.  De grot is nu nog te zien, op afstand, over het ravijn heen.

We waren van plan om een boottochtje te maken over de rivier die door het ravijn loopt, dan heb je namelijk een spectaculair zicht op de hoog boven je uit torenende rotswanden.  Alweer gooit de tyfoon roet in het eten: er is zoveel regen gevallen, dat het water te wild is voor de smalle boten, bovendien staat de aanlegsteiger onder water.  Het gaat zeker nog een week duren voordat er weer gevaren kan worden.

Dus wandelen we over het pad langs het ravijn, wat ook mooie uitzichten oplevert.

Daarna gaan we in een van de vele gezellige tentjes maar wat consumeren - eerst kappo-zake: rijstwijn die in een bamboe-koker wordt opgewarmd, een over heel Japan gebruikelijke manier om in de winter sake te drinken.

De naam van deze drank komt van het geluid dat de sake maakt wanneer hij wordt ingeschonken: kappo-kappo; zoiets als klok-klok.

Daarna eten we somen-nagashi, in het tentje waar ook de broer van de Japanse keizer het ooit eens heeft gegeten.  Somen zijn dunne witte noedels, die in helder water langs een bamboe goot naar beneden stromen.  Je krijgt een kom saus voor je op een toonbank langs de bamboe, en vanaf die toonbank moet je met je stokjes de noedels opvangen, in de saus dopen en opeten.  De noedels komen  overigens niet per portie ineens naar beneden, maar pluk voor pluk.  Ze hebben niet veel smaak, maar de saus is lekker pittig.

Hier kun je een beetje zien hoe snel de noedels voorbij stromen. Als je linkshandig bent, word je aan de andere kant van de toonbank gezet.

Beet!

Wanneer je een zending noedels mist, worden die aan het einde van de bamboe opgevangen in een mandje.  Die eet je dan later op.

Takachiho-tempel, het hout is zo te zien net vernieuwd. Hier worden iedere avond Kagura dansen uitgevoerd, hele oude dansen waarin de mythen van de Japanse Goden worden uitgebeeld.  Ze zijn heel beeldend en schilderachtig, de moeite van het bekijken waard, vooral ook door de maskers en de kostuums.  We brengen dan een bezoek aan de Amano-Iwato Tempel, gelegen op de rand van het ravijn, waar een priester ons, nadat we eerst een zuiveringsrite hebben ondergaan, de grot laat zien waar de Zonnegodin zich heeft schuil gehouden.  Moeilijk te zien, maar met een beetje zoeken ontdekken we hem uiteindelijk.

Een van de karakteristieke gezichten van de Japanse herfst, een kale kaki-boom vol gele vruchten tegen een knalblauwe lucht.  We hebben er de laatste dagen heel wat gezien.

Terug naar Kurokawa, waar we een tweede nacht doorbrengen, maar wel in een andere ryokan.  Wakaba, die bekend staat om zijn vrouwvriendelijkheid - veel ryokan weigeren vrouwen die alleen reizen.  Toen ik eens vroeg waarom, was het antwoord: ze zijn bang dat die zelfmoord plegen....  Ik word ontvangen bij de irori - een open haard op zijn Japans, met een kopje thee. De waterketel boven het kolenvuur is prachtig versierd met bergen.

Wakaba is een klassieke ryokan, mooi strak, met prachtig hout.  Dit is het zitje in mijn kamer.  Er ligt op de kamer een mooi gekalligrafeerde persoonlijke welkomstboodschap.

Bij het avondeten prachtig opgediende carpaccio - van paardenvlees.  De prefectuur Kumamoto is bekend om zijn paardenvlees, daar moet je op bedacht zijn, net zoals je in Nagasaki de kans loopt om walvis op je bord te krijgen.  Ik laat dit dan ook maar aan me voorbijgaan, tot grote verbazing van de serveerster.

In een ryokan krijg je vaak je diner op je kamer opgediend, zo ook in Wakaba.  Daarna wordt dan je slaapplaats opgebouwd op de tatami vloer, matrassen met een dekbed.  Vroeger kreeg je een heel dunne matras, maar tegenwoordig slaap je zachter.

Een bed voor de prinses op de erwt. Welterusten.