In Tokio hoef je nooit zonder tissues te zitten. Tijdens het ochtend spitsuur staan bij veel stations mensen die pakjes tissues uitreiken aan de reizigers -reclame voor een nieuw geopende schoonheidssalon, karaoketent, nachtclub. Die pakjes verdwijnen meestal gedachteloos in tas of zak. In Tokio had ik altijd mijn tassen vol tissues. Dit meisje bij Ikebukuro-station werkt voor karaokebar Joysound. Overigens tijdens lunchtijd.
Vandaag iets over het klikken van de camera. Ik merkte dat Japanners aan wie ik vroeg om met mijn I-phone een foto van me te maken, meestal 10-tallen foto's van me hadden geknipt in dezelfde pose voordat ze verbaasd zeiden: hij doet het niet... Dan keek ik en zei: jawel, kijk daar heb je me in honderdvoud. ??? Maar hij maakt geen geluid....hij klikt niet, was het verbaasde commentaar. Een vriendin van me legde vandaag uit: in Japan moeten camera's luid klikken, dat is wettelijk verplicht. Er zijn veel "chikan", gluurders of vieze mannen, die proberen foto's te maken onder de rokken van meisjes en vrouwen. Als hun camera klikt, dan kun je ze tenminste betrappen. Je moet het maar weten. Ook in de treinen hebben veel vrouwen, vooral tijdens het spitsuur, last van handtastelijkheden. Vroeger werd daar uit schaamte over gezwegen maar nu worden ze aangemoedigd om hun mond open te doen, ook wanneer ze in de trein worden lastiggevallen. Er zijn veel posters in de stations over dit probleem, in de trant van: als we met ons allen er luid tegenin gaan, dan maken we korte metten met de chikan. Een aantal ondergrondse lijnen en treinen heeft in de spitsuren een wagon uitsluitend voor vrouwen om dit probleem tegen te gaan.
Verder vandaag een bezoek gebracht aan Bingoya, een warenhuis in Shinjuku van vijf verdiepingen met Japanse traditionele kunstnijverheid.
Alles is er te vinden, echt alles, inclusief deze lapjes kasuri - een speciaal weefsel - die traditioneel werden gebruikt om "mompe" van te maken, broeken die de vrouwen op het platteland dragen bij het werk. Deze stukjes stof in Bingoya zijn te gebruiken voor patchwork.
Na Bingoya ga ik eten bij restaurant Aguri aan de overkant - ze gebruiken veel groenten en kruiden, lekker en licht.
Op weg naar huis loop ik langs een poort van Zojoji; door de verlichting lijkt het of hij zweeft. Morgen naar Kyushu en er komt alweer een tyfoon aan....als de treinen maar rijden.
In Tokio hoef je nooit zonder tissues te zitten. Tijdens het ochtend spitsuur staan bij veel stations mensen die pakjes tissues uitreiken aan de reizigers -reclame voor een nieuw geopende schoonheidssalon, karaoketent, nachtclub. Die pakjes verdwijnen meestal gedachteloos in tas of zak. In Tokio had ik altijd mijn tassen vol tissues. Dit meisje bij Ikebukuro-station werkt voor karaokebar Joysound. Overigens tijdens lunchtijd.
Vandaag iets over het klikken van de camera. Ik merkte dat Japanners aan wie ik vroeg om met mijn I-phone een foto van me te maken, meestal 10-tallen foto's van me hadden geknipt in dezelfde pose voordat ze verbaasd zeiden: hij doet het niet... Dan keek ik en zei: jawel, kijk daar heb je me in honderdvoud. ??? Maar hij maakt geen geluid....hij klikt niet, was het verbaasde commentaar. Een vriendin van me legde vandaag uit: in Japan moeten camera's luid klikken, dat is wettelijk verplicht. Er zijn veel "chikan", gluurders of vieze mannen, die proberen foto's te maken onder de rokken van meisjes en vrouwen. Als hun camera klikt, dan kun je ze tenminste betrappen. Je moet het maar weten. Ook in de treinen hebben veel vrouwen, vooral tijdens het spitsuur, last van handtastelijkheden. Vroeger werd daar uit schaamte over gezwegen maar nu worden ze aangemoedigd om hun mond open te doen, ook wanneer ze in de trein worden lastiggevallen. Er zijn veel posters in de stations over dit probleem, in de trant van: als we met ons allen er luid tegenin gaan, dan maken we korte metten met de chikan. Een aantal ondergrondse lijnen en treinen heeft in de spitsuren een wagon uitsluitend voor vrouwen om dit probleem tegen te gaan.
Verder vandaag een bezoek gebracht aan Bingoya, een warenhuis in Shinjuku van vijf verdiepingen met Japanse traditionele kunstnijverheid. 
Alles is er te vinden, echt alles, inclusief deze lapjes kasuri - een speciaal weefsel - die traditioneel werden gebruikt om "mompe" van te maken, broeken die de vrouwen op het platteland dragen bij het werk. Deze stukjes stof in Bingoya zijn te gebruiken voor patchwork.
Na Bingoya ga ik eten bij restaurant Aguri aan de overkant - ze gebruiken veel groenten en kruiden, lekker en licht.
Op weg naar huis loop ik langs een poort van Zojoji; door de verlichting lijkt het of hij zweeft. Morgen naar Kyushu en er komt alweer een tyfoon aan....als de treinen maar rijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten