Dit is het stempel in mijn schrift van Toride Station. Alle stations in Japan hebben een stempel. Wanneer je op reis bent kun je dat stempel in je reisdagboek of in een speciaal schrift zetten. Meestal beelden die stempels iets uit waar het station/de stad bekend om is. In het geval van Toride is het de Honjin, de herberg aan de Mito Kaido, de oude postweg van Edo - het huidige Tokio - naar de stad Mito in Ibaragi Prefectuur. Toride was een station aan die weg. In Toride liggen ook een aantal van de 88 tempels die Isabel en ik vanaf vandaag in drie dagen hopen te bezoeken. Het is een pelgrimsroute die in de 60-er jaren van de 19de eeuw officieel is ingesteld. Een van de namen van deze route is "De Nieuwe Shikoku Soma 88 spirituele plaatsen", verbonden met de persoon van de grote priester en Boeddhistische leermeester Kobo Daishi. Net als de bekende pelgrimsweg in Shikoku, het vierde grote eiland van de Japanse archipel, heeft deze route die door de prefecturen Chiba en Ibaragi gaat, 88 tempels - maar op veel kleinere en bescheidener schaal dan de Shikoku pelgrimsroute.
In het café naast het station wordt de route nog even doorgenomen, welke tempels eerst? Ze liggen verspreid over twee prefecturen, Ibaragi en Chiba. Het wordt een avontuur - niet veel mensen kennen deze route en sommige van de "tempels" zijn slechts kleine houten heiligdommen.
Tempel nummer 1, Chozenji. Een mooie grote tempel, verschillende gebouwen in een intiem aandoend gebied. Hier liggen ook nrs. 88 en 5. Dat is dus gemakkelijk.
Dit is het gebouw van tempel nr. 1 waarin zich een soort wenteltrap in de vorm van een hoorn-schelp bevindt - een wonder van architectuur. Helaas is die maar een keer per jaar te zien, op 18 april.
Het beeld voor het hoofdgebouw, de "Honden", van een menselijk aandoende Jizo.
Tempel nr. 5, een zes-hoekig gebouwtje.
Het leuke van lopen langs een pelgrimsroute - je kunt natuurlijk ook met de auto of op de fiets, is dat je van alles ziet, en verrassende ontmoetingen hebt. Een karretje vol met, daikon, ramenassen. Misschien wel voor de in-leg.
We komen even later dan ook langs een winkel met ingelegde groenten, pickles. Je kunt ze proeven uit de Tupper-ware doosjes en je krijgt er een kommetje thee bij. Prettig, want er zit veel zout in die dingen.
Even later komen we langs een sake-brouwerij, waar een fototentoonstelling staat aangekondigd. Inderdaad is die te zien op de eerste verdieping, moderne fotografie. De dame in de winkel biedt ons een rondleiding aan door de sake-brouwerij achter de zaak. Ze schuift de twee helften uit elkaar van het ronde houten deksel op de ijzeren "oven" (kama) waarin de sake wordt gestoomd. Het ziet er redelijk primitief uit en er komt een gezellige geur uit.
Hier is de rijst nog maar net begonnen - de eerste opwarming. Die moet geleidelijk gaan omdat anders belangrijke bestanddelen worden doodgekookt. De twee metalen dingen in de brij zijn een soort kruiken die zorgen voor een zachte kook.
Proeven hoort er natuurlijk ook bij, bij het vat met de "slow-type" gisting.
Te diep in het vaatje gekeken? Dit is een oud vat dat niet meer wordt gebruikt. Een leerling van de academie in Tokio heeft er een kunstwerk van gemaakt. Rond de brouwerij staan een paar van deze werken.
Even verderop ligt de Honjin, de herberg van de pleisterplaats Toride; In de 19de eeuw werd het een gecertificeerd postkantoor. Het gebouw is bezit van de gemeente die het schitterend in de oude stijl heeft laten restaureren. We bekijken een video van het verloop van de restauratie, heel zorgvuldig vakmanschap.
Een doorkijkje in de Honjin.
De balken, voor een Nederlander moeilijk te bevatten dat dit blijft zitten.
We gaan maar weer eens terug naar het rechte, dwz. pelgrims-, pad. Tempel nr. 3, Yasaka Jinja. De gele ginko boom is weerspiegeld in het glas van de tempel.
Het is een Shinto-tempel en ook hier weer Shichi-go-san activiteit. Dit meisje vindt het een beetje eng om te worden gefotografeerd.
Achter het hoofdgebouw staat nog een heiligdom, geheel met gaas omgeven, waardoor we vaag prachtig houtsnijwerk zien. We wurmen ons achter het gaas en bewonderen de schitterende draken.
De hoofdpriester is een vrolijke man die best op de foto wil in zijn brokaten gewaad.
De priester achter het loket waar de amuletten worden verkocht legt uit aan Isabel hoe de route is naar een groep volgende tempels. Hij zegt dat het een beetje ingewikkeld is en ik voorzie dooltochten.... Op internet heb ik verhalen gelezen van verschillende mensen die deze route hebben gelopen of gefietst - veel klaagzangen over onvindbare tempels waren daarbij.
Intussen krijgt een feestelijk aangekleed meisje een Omikuji uit de grote doos - een toekomstvoorspelling. Ze vindt het heel spannend.
De volgende tempel, nr. 2, met deze Jizo met slabje, is gemakkelijk gevonden, maar daarna begint het grote dwalen.
Waarbij we verschillende keren langs deze kaki-boom komen. Die er precies zo bij staat als het hoort: tegen een knalblauwe hemel.
Uiteindelijk kopen we in een boekwinkel een kaart van Toride, die goed en duidelijk is en met nog wat aanwijzingen van de verkoopster, slagen we er - uiteindelijk - in om tempel nr. 13 (geen wonder dat het moeite kostte) te vinden met het Kannoji heiligdom. De tempelhond lijkt ons uit te lachen.
Bij tempel nr. 7, Honzenji, zouden volgens het boekje een oude 17de eeuwse Yakushi Nyorai en een Kannon en Jizo uit dezelfde tijd te zien zijn. Dit is de Nyorai.
We lopen langs nog twee houten heiligdommen, versierd met draken. Deze hoort bij Jizo-do, nr, 14,
Deze hoort bij de draak van Jizo-do. Een waakzame uitdrukking.
Bij nr. 11, Yakushijido, heeft vroeger een grote tempel gestaan, die in 1939 is afgebrand. Nu is er alleen nog maar het kleine heiligdom over, weer met draak, en we vinden in de heg twee boeddhha's, waarvan de grote uit de 17de eeuw is. Ze zien er een beetje verlaten uit.
Na nr. 11 lopen we over de dijk naar het pontje dat ons bij de avondschemering over de Tone-rivier vaart.
De spoorbrug naar Toride bij zonsondergang.
En de maan schrijft een haiku op het water achter het pontje. Aan de overkant gekomen lopen we langs nog een tempel, Jo-en-ji en dan via een donkere weg en een dijkje door de rijstvelden, bijgelicht door de bijna volle maan, naar ons einddoel van die dag, de tempel van Isabel's echtgenoot. Het was een hele wandeling vandaag. En dan hebben we nog maar 12 tempels gedaan van de 88. Maar hopelijk hebben we nu voor de volgende dagen een beetje door hoe het moet; bovendien hebben we nu een goede kaart.
Met de Chuo-lijn naar Sendagaya terug, vanaf het station Akihabara.
Wanneer ik 's avonds laat op mijn logeeradres naar binnenstrompel - 7 uur wandelen gaat behoorlijk in je benen en rug zitten, vinden mijn vrienden dat ik onmiddellijk in een warm bad moet en dat wordt prompt voor me klaargemaakt. Het is een briljant ding, dat het water weer op temperatuur brengt wanneer het is afgekoeld. Daar kom ik van bij.
Dit is het stempel in mijn schrift van Toride Station. Alle stations in Japan hebben een stempel. Wanneer je op reis bent kun je dat stempel in je reisdagboek of in een speciaal schrift zetten. Meestal beelden die stempels iets uit waar het station/de stad bekend om is. In het geval van Toride is het de Honjin, de herberg aan de Mito Kaido, de oude postweg van Edo - het huidige Tokio - naar de stad Mito in Ibaragi Prefectuur. Toride was een station aan die weg. In Toride liggen ook een aantal van de 88 tempels die Isabel en ik vanaf vandaag in drie dagen hopen te bezoeken. Het is een pelgrimsroute die in de 60-er jaren van de 19de eeuw officieel is ingesteld. Een van de namen van deze route is "De Nieuwe Shikoku Soma 88 spirituele plaatsen", verbonden met de persoon van de grote priester en Boeddhistische leermeester Kobo Daishi. Net als de bekende pelgrimsweg in Shikoku, het vierde grote eiland van de Japanse archipel, heeft deze route die door de prefecturen Chiba en Ibaragi gaat, 88 tempels - maar op veel kleinere en bescheidener schaal dan de Shikoku pelgrimsroute. 
In het café naast het station wordt de route nog even doorgenomen, welke tempels eerst? Ze liggen verspreid over twee prefecturen, Ibaragi en Chiba. Het wordt een avontuur - niet veel mensen kennen deze route en sommige van de "tempels" zijn slechts kleine houten heiligdommen.
Tempel nummer 1, Chozenji. Een mooie grote tempel, verschillende gebouwen in een intiem aandoend gebied. Hier liggen ook nrs. 88 en 5. Dat is dus gemakkelijk.
Dit is het gebouw van tempel nr. 1 waarin zich een soort wenteltrap in de vorm van een hoorn-schelp bevindt - een wonder van architectuur. Helaas is die maar een keer per jaar te zien, op 18 april.
Het beeld voor het hoofdgebouw, de "Honden", van een menselijk aandoende Jizo.
Tempel nr. 5, een zes-hoekig gebouwtje.
Het leuke van lopen langs een pelgrimsroute - je kunt natuurlijk ook met de auto of op de fiets, is dat je van alles ziet, en verrassende ontmoetingen hebt. Een karretje vol met, daikon, ramenassen. Misschien wel voor de in-leg.
We komen even later dan ook langs een winkel met ingelegde groenten, pickles. Je kunt ze proeven uit de Tupper-ware doosjes en je krijgt er een kommetje thee bij. Prettig, want er zit veel zout in die dingen. 
Even later komen we langs een sake-brouwerij, waar een fototentoonstelling staat aangekondigd. Inderdaad is die te zien op de eerste verdieping, moderne fotografie. De dame in de winkel biedt ons een rondleiding aan door de sake-brouwerij achter de zaak. Ze schuift de twee helften uit elkaar van het ronde houten deksel op de ijzeren "oven" (kama) waarin de sake wordt gestoomd. Het ziet er redelijk primitief uit en er komt een gezellige geur uit.
Hier is de rijst nog maar net begonnen - de eerste opwarming. Die moet geleidelijk gaan omdat anders belangrijke bestanddelen worden doodgekookt. De twee metalen dingen in de brij zijn een soort kruiken die zorgen voor een zachte kook.
Proeven hoort er natuurlijk ook bij, bij het vat met de "slow-type" gisting.
Te diep in het vaatje gekeken? Dit is een oud vat dat niet meer wordt gebruikt. Een leerling van de academie in Tokio heeft er een kunstwerk van gemaakt. Rond de brouwerij staan een paar van deze werken.
Even verderop ligt de Honjin, de herberg van de pleisterplaats Toride; In de 19de eeuw werd het een gecertificeerd postkantoor. Het gebouw is bezit van de gemeente die het schitterend in de oude stijl heeft laten restaureren. We bekijken een video van het verloop van de restauratie, heel zorgvuldig vakmanschap.
Een doorkijkje in de Honjin.
De balken, voor een Nederlander moeilijk te bevatten dat dit blijft zitten.
We gaan maar weer eens terug naar het rechte, dwz. pelgrims-, pad. Tempel nr. 3, Yasaka Jinja. De gele ginko boom is weerspiegeld in het glas van de tempel.
Het is een Shinto-tempel en ook hier weer Shichi-go-san activiteit. Dit meisje vindt het een beetje eng om te worden gefotografeerd.
Achter het hoofdgebouw staat nog een heiligdom, geheel met gaas omgeven, waardoor we vaag prachtig houtsnijwerk zien. We wurmen ons achter het gaas en bewonderen de schitterende draken.
De hoofdpriester is een vrolijke man die best op de foto wil in zijn brokaten gewaad.
De priester achter het loket waar de amuletten worden verkocht legt uit aan Isabel hoe de route is naar een groep volgende tempels. Hij zegt dat het een beetje ingewikkeld is en ik voorzie dooltochten.... Op internet heb ik verhalen gelezen van verschillende mensen die deze route hebben gelopen of gefietst - veel klaagzangen over onvindbare tempels waren daarbij.
Intussen krijgt een feestelijk aangekleed meisje een Omikuji uit de grote doos - een toekomstvoorspelling. Ze vindt het heel spannend.
De volgende tempel, nr. 2, met deze Jizo met slabje, is gemakkelijk gevonden, maar daarna begint het grote dwalen.
Waarbij we verschillende keren langs deze kaki-boom komen. Die er precies zo bij staat als het hoort: tegen een knalblauwe hemel.
Uiteindelijk kopen we in een boekwinkel een kaart van Toride, die goed en duidelijk is en met nog wat aanwijzingen van de verkoopster, slagen we er - uiteindelijk - in om tempel nr. 13 (geen wonder dat het moeite kostte) te vinden met het Kannoji heiligdom. De tempelhond lijkt ons uit te lachen.
Bij tempel nr. 7, Honzenji, zouden volgens het boekje een oude 17de eeuwse Yakushi Nyorai en een Kannon en Jizo uit dezelfde tijd te zien zijn. Dit is de Nyorai. 
We lopen langs nog twee houten heiligdommen, versierd met draken. Deze hoort bij Jizo-do, nr, 14,
Deze hoort bij de draak van Jizo-do. Een waakzame uitdrukking.
Bij nr. 11, Yakushijido, heeft vroeger een grote tempel gestaan, die in 1939 is afgebrand. Nu is er alleen nog maar het kleine heiligdom over, weer met draak, en we vinden in de heg twee boeddhha's, waarvan de grote uit de 17de eeuw is. Ze zien er een beetje verlaten uit.
Na nr. 11 lopen we over de dijk naar het pontje dat ons bij de avondschemering over de Tone-rivier vaart.
De spoorbrug naar Toride bij zonsondergang.
En de maan schrijft een haiku op het water achter het pontje. Aan de overkant gekomen lopen we langs nog een tempel, Jo-en-ji en dan via een donkere weg en een dijkje door de rijstvelden, bijgelicht door de bijna volle maan, naar ons einddoel van die dag, de tempel van Isabel's echtgenoot. Het was een hele wandeling vandaag. En dan hebben we nog maar 12 tempels gedaan van de 88. Maar hopelijk hebben we nu voor de volgende dagen een beetje door hoe het moet; bovendien hebben we nu een goede kaart.
Met de Chuo-lijn naar Sendagaya terug, vanaf het station Akihabara.
Wanneer ik 's avonds laat op mijn logeeradres naar binnenstrompel - 7 uur wandelen gaat behoorlijk in je benen en rug zitten, vinden mijn vrienden dat ik onmiddellijk in een warm bad moet en dat wordt prompt voor me klaargemaakt. Het is een briljant ding, dat het water weer op temperatuur brengt wanneer het is afgekoeld. Daar kom ik van bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten