Als je goed kijkt, zie je een gezicht; twee ogen en een mond. Van de Semi Ebi, ik googelde het: een Japanese Slipper lobster. Hij zat in een oud aquarium met gekrast glas bij de vishandel op de voedselmarkt van Yanagibashi in Fukuoka; de verkoopster zei: daar moet je een foto van maken, hij is heel zeldzaam geworden. Jonge mensen kennen dit dier niet meer. Blijft hij dan in dit aquarium, vraag ik, want ik vind hem toch wel een beetje zielig en ook wel cute. Nee hoor, hij wordt verkocht en gaat in de pan. Oh.
Lunch met Mizumoto-san, de sales manager van Air France KLM in Fukuoka. Hij heeft me voor de lunch meegenomen naar een typisch plaatselijke lunch-kantine, je moet door een groentenzaak heen lopen om er te komen, je zou het zelf nooit vinden. We praten over Fukuoka en hij vertelt dat KLM volgend jaar vanaf april tot en met 21 oktober vier keer per week gaat vliegen op Fukuoka.
De kantinebaas en zijn vrouw (je moet een beetje blij kijken, misschien komen we wel in een reisgids, zegt ze tegen hem...). Voor de lunch mag je drie kleine gerechtjes, een hoofdgerecht uitzoeken en de pickles voor bij de rijst. Soep en rijst krijg je er bij uit de keuken.
De dames die koken .....die willen best lachend op de foto.
Er lunchen voornamelijk dames in de kantine en zo te zien worden er serieuze zaken besproken.
Mizumoto-san en ik lopen na de lunch naar Sumiyoshi Tempel. Daar staat
aangekondigd dat het ritueel voorafgaand aan de opening van het
Sumotoernooi dat zondag in Fukuoka begint, morgen hier zal worden
gehouden. Met de Yokozuna, de grote kampioenen. Dan blijf ik nog maar even en ga
pas 's middags terug naar Tokio, bedenk ik. We lopen naar binnen en
Mizumoto san vraagt aan een priester in het kantoor over het hoe en wat
van de ceremonie. Het
blijkt mogelijk om de ceremonie van vrij dichtbij te zien, wanneer je
vroeg genoeg aanwezig bent. Daarna gaan we naar de Yanagibashi voedselmarkt, waar alle belangrijke restaurants hun inkopen doen. Hij gaat terug naar kantoor, ik haal mijn hart op aan de ouderwetse en gekke dingen die ik zie. De oden, meestal een vrij bleke combinatie van happen in bouillon, blijkt hier tot een hogere kunst te zijn verheven - allerlei soorten quenelles, kroketten, gefrituurde groenten, in alle kleuren.
Akebi, een vreemde vrucht; je kunt de binnenkant eten, licht zoetig en met veel pitten. Dat doen ze in het Noorden. Maar in Kyushu wordt alleen de buitenkant gebruikt, de dikke schil. Die wordt gestoomd, gebakken of gefrituurd en met zoete saus of suiker gegeten.
Even een telefoontje beantwoorden met een octopus stevig in de houdgreep.
Daarna heb ik behoefte aan een kopje koffie in het café naast de markt. De barista schenkt op zijn knieën de cappuccino in. Voor Japan is dat niet vreemd. Als de serveerster in een restaurant ineens naast je tafel op haar knieën zinkt om je wat uit te leggen, ziet dat er een beetje intiem uit, maar het is gewoon iets wat de communicatie gemakkelijker maakt; volgens mij stamt dat nog uit de tatami-tijd, toen iedereen op de mat zat en de serveerster op haar knieën naast de klanten de bestellingen opnam. Enfin, de cappuccino smaakt perfect.
Als je goed kijkt, zie je een gezicht; twee ogen en een mond. Van de Semi Ebi, ik googelde het: een Japanese Slipper lobster. Hij zat in een oud aquarium met gekrast glas bij de vishandel op de voedselmarkt van Yanagibashi in Fukuoka; de verkoopster zei: daar moet je een foto van maken, hij is heel zeldzaam geworden. Jonge mensen kennen dit dier niet meer. Blijft hij dan in dit aquarium, vraag ik, want ik vind hem toch wel een beetje zielig en ook wel cute. Nee hoor, hij wordt verkocht en gaat in de pan. Oh. 
Lunch met Mizumoto-san, de sales manager van Air France KLM in Fukuoka. Hij heeft me voor de lunch meegenomen naar een typisch plaatselijke lunch-kantine, je moet door een groentenzaak heen lopen om er te komen, je zou het zelf nooit vinden. We praten over Fukuoka en hij vertelt dat KLM volgend jaar vanaf april tot en met 21 oktober vier keer per week gaat vliegen op Fukuoka. 
De kantinebaas en zijn vrouw (je moet een beetje blij kijken, misschien komen we wel in een reisgids, zegt ze tegen hem...). Voor de lunch mag je drie kleine gerechtjes, een hoofdgerecht uitzoeken en de pickles voor bij de rijst. Soep en rijst krijg je er bij uit de keuken.
Er lunchen voornamelijk dames in de kantine en zo te zien worden er serieuze zaken besproken.
Mizumoto-san en ik lopen na de lunch naar Sumiyoshi Tempel. Daar staat
aangekondigd dat het ritueel voorafgaand aan de opening van het
Sumotoernooi dat zondag in Fukuoka begint, morgen hier zal worden
gehouden. Met de Yokozuna, de grote kampioenen. Dan blijf ik nog maar even en ga
pas 's middags terug naar Tokio, bedenk ik. We lopen naar binnen en
Mizumoto san vraagt aan een priester in het kantoor over het hoe en wat
van de ceremonie. Het
blijkt mogelijk om de ceremonie van vrij dichtbij te zien, wanneer je
vroeg genoeg aanwezig bent. Daarna gaan we naar de Yanagibashi voedselmarkt, waar alle belangrijke restaurants hun inkopen doen. Hij gaat terug naar kantoor, ik haal mijn hart op aan de ouderwetse en gekke dingen die ik zie. De oden, meestal een vrij bleke combinatie van happen in bouillon, blijkt hier tot een hogere kunst te zijn verheven - allerlei soorten quenelles, kroketten, gefrituurde groenten, in alle kleuren. 
Akebi, een vreemde vrucht; je kunt de binnenkant eten, licht zoetig en met veel pitten. Dat doen ze in het Noorden. Maar in Kyushu wordt alleen de buitenkant gebruikt, de dikke schil. Die wordt gestoomd, gebakken of gefrituurd en met zoete saus of suiker gegeten.
Even een telefoontje beantwoorden met een octopus stevig in de houdgreep.
Daarna heb ik behoefte aan een kopje koffie in het café naast de markt. De barista schenkt op zijn knieën de cappuccino in. Voor Japan is dat niet vreemd. Als de serveerster in een restaurant ineens naast je tafel op haar knieën zinkt om je wat uit te leggen, ziet dat er een beetje intiem uit, maar het is gewoon iets wat de communicatie gemakkelijker maakt; volgens mij stamt dat nog uit de tatami-tijd, toen iedereen op de mat zat en de serveerster op haar knieën naast de klanten de bestellingen opnam. Enfin, de cappuccino smaakt perfect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten