Voordat ik terugga naar Tokio, nog even bij de buren van Daitoku-ji kijken hoe het staat met de rode bladeren. Het is de afgelopen twee dagen koud geworden, en dan schiet het op met de herfstkleuren.
Maar nee, nog steeds roze.Volgens de taxichauffeur die me later naar het station brengt, duurt het nog wel een week of langer. Wanneer we rijden langs de tuin van het keizerlijk paleis zegt hij dat de rode bladeren daar ook prachtig zijn en dat het er niet zo stervens druk is. Tsja, zegt hij, jammer van het paleis, want de Keizer woont nu in Tokio. Hij komt wel een paar keer per jaar hier, maar dat is niet hetzelfde. Veel inwoners van Kyoto willen eigenlijk dat hij hier terugkomt....
Voordat ik op de trein stap bezoek ik Kawai Kanjiro's huis. Hij was een beroemde Japanse pottenbakker, dichter, beeldhouwer in hout. Hij was een vooraanstaand lid van de volksnijverheid beweging van Soetsu Yanagi, Shoji Hamada en Bernard Leach. Bijna niemand kent dit museum, hoewel het een juweeltje is, midden in Kyoto, in een hele smalle straat.
Van buiten lijkt het een traditioneel Kyoto's stadshuis, een machiya. Maar van binnen is het heel ruraal, dik en sterk hout, grote houten meubels en stoelen.
Het wordt liefdevol onderhouden, alles is glanzend schoon en overal staan bloemstukken.
Achter het huis is de werkplaats, met, tot mijn verbazing, want het is hier wel midden in de stad, een gigantische "Noborigama", een klimmende oven met verschillende kamers op verschillende hoogtes en dus verschillende temperaturen. Het brandhout ligt er nog naast, alsof de grote meester zo weer aan het werk gaat.
Hij maakte sterk werk, met schitterende decoraties en mooie glazuren.
Een kom van grove aarde, Shigaraki.
Het prieel achter de werkplaats, overgroeid met blauwe regen.
Op Kyoto station de gele petjes van de schoolkinderen die wachten op de trein.
Een laatste blik op de sfeervol verlichte eetbare Kyoto-souvenirs. Wat je allemaal niet met een kastanje kunt doen.....
Relaxen in de trein betekent schoenen uit. In Japan doen de 5-teens sokken het goed. Je krijgt ze tegenwoordig vaak in goede Japanse hotels - tegen koude voeten. Mijn voor-buurman vindt ze kennelijk prettig.
Voordat ik terugga naar Tokio, nog even bij de buren van Daitoku-ji kijken hoe het staat met de rode bladeren. Het is de afgelopen twee dagen koud geworden, en dan schiet het op met de herfstkleuren.
Maar nee, nog steeds roze.Volgens de taxichauffeur die me later naar het station brengt, duurt het nog wel een week of langer. Wanneer we rijden langs de tuin van het keizerlijk paleis zegt hij dat de rode bladeren daar ook prachtig zijn en dat het er niet zo stervens druk is. Tsja, zegt hij, jammer van het paleis, want de Keizer woont nu in Tokio. Hij komt wel een paar keer per jaar hier, maar dat is niet hetzelfde. Veel inwoners van Kyoto willen eigenlijk dat hij hier terugkomt....
Voordat ik op de trein stap bezoek ik Kawai Kanjiro's huis. Hij was een beroemde Japanse pottenbakker, dichter, beeldhouwer in hout. Hij was een vooraanstaand lid van de volksnijverheid beweging van Soetsu Yanagi, Shoji Hamada en Bernard Leach. Bijna niemand kent dit museum, hoewel het een juweeltje is, midden in Kyoto, in een hele smalle straat.
Van buiten lijkt het een traditioneel Kyoto's stadshuis, een machiya. Maar van binnen is het heel ruraal, dik en sterk hout, grote houten meubels en stoelen. 
Het wordt liefdevol onderhouden, alles is glanzend schoon en overal staan bloemstukken.
Achter het huis is de werkplaats, met, tot mijn verbazing, want het is hier wel midden in de stad, een gigantische "Noborigama", een klimmende oven met verschillende kamers op verschillende hoogtes en dus verschillende temperaturen. Het brandhout ligt er nog naast, alsof de grote meester zo weer aan het werk gaat.
Hij maakte sterk werk, met schitterende decoraties en mooie glazuren.
Een kom van grove aarde, Shigaraki.
Het prieel achter de werkplaats, overgroeid met blauwe regen.
Op Kyoto station de gele petjes van de schoolkinderen die wachten op de trein.
Een laatste blik op de sfeervol verlichte eetbare Kyoto-souvenirs. Wat je allemaal niet met een kastanje kunt doen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten