Een wandeling door Mejiro, een van de buurten waar het oude Tokio nog is te vinden, voor mij een "trip down Memory Lane", omdat ik er lang heb gewoond. Ik begin bij het café Zoka waar ze uitstekende cappuccino hebben - aan de bar op de eerste verdieping vanwaar je een goed uitzicht hebt op Mejiro Station, wie er komt en gaat.
In de Tokiose cafés wordt veel gestudeerd, vooral in januari, vlak voor de examens van de universiteiten, dan zijn ze tjokvol met jonge mensen die achter stapels boeken boeken zitten. Er wordt ook veel achter computers gewerkt, Engelse les gegeven, vergaderd.
Er wordt ook veel en overtuigend geslapen....
Een wandeling door Edogawa Park, een smalle strook groen langs de Kanda -rivier, beroemd om zijn kersenbloesems in het voorjaar. De takken van de bomen hangen over de beschoeiing van de rivier en als de bloesems vol uit zijn, is het een spectaculair gezicht.
Het is prachtig weer, parasols zijn weer in vol gebruik, hondjes worden er uitgelaten,
En Grand Nick, de schildpad, met leren slofjes met wollen sokken erin aan zijn achterpoten. Wandelt braaf mee met zijn baas. Als ik zie wat voor flodders hij achterlaat op het plaveisel, die overigens door zijn baas worden opgeraapt en weggeveegd - je zou beter met een dweil achter hem aan kunnen lopen - begrijp ik dat hij niet in de achtertuin of in huis wordt uitgelaten.....
Dit is de poort van Basho-an, het huisje waar de haiku-dichter Matsuo Basho woonde van 1677-1680. Wat weinig mensen weten is dat hij, voordat hij beroepsreiziger en -dichter werd, een ingenieur was die in de tijd dat hij hier woonde, werkte aan de beschoeiing van de Kanda-rivier. Die veroorzaakte regelmatig verwoestende overstromingen. En nog kan hij een woest kolkende stroom worden bij heftige regenval. Achter de poort bevindt zich een klein gebouwtje en een aardige tuin, niet door de hoofdpoort, maar door de zij-ingang te betreden.
Even verder de helling op, ligt de Eisei-Bunko. Het museum, een oude kura, waarin de kunst- en wapenverzameling, de gebruiksvoorwerpen van de Hosokawa familie worden bewaard en tentoon gesteld. Het is een beroemde verzameling waarvan regelmatig stukken worden uitgeleend aan grote musea in Europa en de Verenigde Staten. Dit is de buurt waar vroeger de Hosokawa familie, afkomstig uit Kumamoto, zijn Tokio residentie had; het mooie oude huis is nog steeds intact, ligt in een groot groen gebiedtegenover het museum, maar is niet open voor het publiek. Alle grote daimyo hadden huizen in Tokio waar hun families verplicht moesten wonen, als een soort gijzelaars van de Shogun. Op die manier hoopten de Tokugawa Shogun de machtigste daimyo onder controle te houden.
Op de route ligt ook het Shin Edogawa park, prachtig onderhouden. Dit is ook voormalige grond van de Hosokawa familie, aan de wijk Bunkyo-ku geschonken om te dienen als park voor de bewoners van die wijk.
Aan het einde van de wandeling ligt Saint Mary's Cathedral, ontworpen door de beroemde architect Kenzo Tange, ook de schepper van het oude Olympische Stadion. De kathedraal werd voltooid in 1964, hetzelfde jaar dat de Olympische Spelen in Tokio werden gehouden. Als je de kathedraal in vogelvlucht bekijkt, vormen de acht gewelfde muren een kruis.
Met de lichtinval is hij vandaag prachtig van binnen.
De klokkentoren van de kathedraal.
Weer een heel andere toren: Tokyo tower in de avondschemering - tijd voor het avondeten.
Vanavond eet ik met vrienden in een van de Ore-no. Dat betekent: Wij, het is familiair Japans. Het zijn restaurants waar je goedkoop erg lekker kunt eten. Goede kwaliteit en mooie ingrediënten, zoals kreeft. Je moet er wel staan.... Er zijn zitplaatsen, maar die zijn doorgaans niet beschikbaar. Ze worden geclaimed door groepen die al heel vroeg reserveren en de hele avond hun stoelen bezet houden. We boffen, want kunnen zitten aan een tafeltje. De reservering was afgebeld.
De Ore-tachi zijn waanzinnig populair, vooral bij jongeren, vanwege de lage prijzen. Dat je moet staan, nemen ze op de koop toe. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond en zijn er in verschillende soorten: Frans, Italiaans, Japans, Yakitori, Koreaanse barbecue....Wij eten vanavond in een Ore die gecombineerd Italiaans en Frans eten serveert - net in oktober geopend. Het is, ondanks dat het een dinsdag is na een lang weekend, propvol. Maar er stond geen lange rij toen we arriveerden. Meestal staan er ellenlange rijen.
Het groepje naast ons is blij, ze hebben, ook door een afzegging, een tafel kunnen bemachtigen...
En er is jazz-muziek dat is voor een Ore erg luxe.
Tsja, zonder een foto van een gerecht is dit bericht toch niet compleet. Het toetje: Eerste Liefde heet het. Lekker fris, met passievrucht mousse.
Een wandeling door Mejiro, een van de buurten waar het oude Tokio nog is te vinden, voor mij een "trip down Memory Lane", omdat ik er lang heb gewoond. Ik begin bij het café Zoka waar ze uitstekende cappuccino hebben - aan de bar op de eerste verdieping vanwaar je een goed uitzicht hebt op Mejiro Station, wie er komt en gaat.
In de Tokiose cafés wordt veel gestudeerd, vooral in januari, vlak voor de examens van de universiteiten, dan zijn ze tjokvol met jonge mensen die achter stapels boeken boeken zitten. Er wordt ook veel achter computers gewerkt, Engelse les gegeven, vergaderd.
Er wordt ook veel en overtuigend geslapen....
Een wandeling door Edogawa Park, een smalle strook groen langs de Kanda -rivier, beroemd om zijn kersenbloesems in het voorjaar. De takken van de bomen hangen over de beschoeiing van de rivier en als de bloesems vol uit zijn, is het een spectaculair gezicht.
Het is prachtig weer, parasols zijn weer in vol gebruik, hondjes worden er uitgelaten,
En Grand Nick, de schildpad, met leren slofjes met wollen sokken erin aan zijn achterpoten. Wandelt braaf mee met zijn baas. Als ik zie wat voor flodders hij achterlaat op het plaveisel, die overigens door zijn baas worden opgeraapt en weggeveegd - je zou beter met een dweil achter hem aan kunnen lopen - begrijp ik dat hij niet in de achtertuin of in huis wordt uitgelaten.....
Dit is de poort van Basho-an, het huisje waar de haiku-dichter Matsuo Basho woonde van 1677-1680. Wat weinig mensen weten is dat hij, voordat hij beroepsreiziger en -dichter werd, een ingenieur was die in de tijd dat hij hier woonde, werkte aan de beschoeiing van de Kanda-rivier. Die veroorzaakte regelmatig verwoestende overstromingen. En nog kan hij een woest kolkende stroom worden bij heftige regenval. Achter de poort bevindt zich een klein gebouwtje en een aardige tuin, niet door de hoofdpoort, maar door de zij-ingang te betreden.
Even verder de helling op, ligt de Eisei-Bunko. Het museum, een oude kura, waarin de kunst- en wapenverzameling, de gebruiksvoorwerpen van de Hosokawa familie worden bewaard en tentoon gesteld. Het is een beroemde verzameling waarvan regelmatig stukken worden uitgeleend aan grote musea in Europa en de Verenigde Staten. Dit is de buurt waar vroeger de Hosokawa familie, afkomstig uit Kumamoto, zijn Tokio residentie had; het mooie oude huis is nog steeds intact, ligt in een groot groen gebiedtegenover het museum, maar is niet open voor het publiek. Alle grote daimyo hadden huizen in Tokio waar hun families verplicht moesten wonen, als een soort gijzelaars van de Shogun. Op die manier hoopten de Tokugawa Shogun de machtigste daimyo onder controle te houden.
Op de route ligt ook het Shin Edogawa park, prachtig onderhouden. Dit is ook voormalige grond van de Hosokawa familie, aan de wijk Bunkyo-ku geschonken om te dienen als park voor de bewoners van die wijk.
Aan het einde van de wandeling ligt Saint Mary's Cathedral, ontworpen door de beroemde architect Kenzo Tange, ook de schepper van het oude Olympische Stadion. De kathedraal werd voltooid in 1964, hetzelfde jaar dat de Olympische Spelen in Tokio werden gehouden. Als je de kathedraal in vogelvlucht bekijkt, vormen de acht gewelfde muren een kruis.
Met de lichtinval is hij vandaag prachtig van binnen.
De klokkentoren van de kathedraal.
Weer een heel andere toren: Tokyo tower in de avondschemering - tijd voor het avondeten.
Vanavond eet ik met vrienden in een van de Ore-no. Dat betekent: Wij, het is familiair Japans. Het zijn restaurants waar je goedkoop erg lekker kunt eten. Goede kwaliteit en mooie ingrediënten, zoals kreeft. Je moet er wel staan.... Er zijn zitplaatsen, maar die zijn doorgaans niet beschikbaar. Ze worden geclaimed door groepen die al heel vroeg reserveren en de hele avond hun stoelen bezet houden. We boffen, want kunnen zitten aan een tafeltje. De reservering was afgebeld.
De Ore-tachi zijn waanzinnig populair, vooral bij jongeren, vanwege de lage prijzen. Dat je moet staan, nemen ze op de koop toe. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond en zijn er in verschillende soorten: Frans, Italiaans, Japans, Yakitori, Koreaanse barbecue....Wij eten vanavond in een Ore die gecombineerd Italiaans en Frans eten serveert - net in oktober geopend. Het is, ondanks dat het een dinsdag is na een lang weekend, propvol. Maar er stond geen lange rij toen we arriveerden. Meestal staan er ellenlange rijen.
Het groepje naast ons is blij, ze hebben, ook door een afzegging, een tafel kunnen bemachtigen...
En er is jazz-muziek dat is voor een Ore erg luxe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten