Het wordt nu serieus herfst, het voelt zo aan wanneer je buiten komt, de bomen verkleuren nu echt - twee weken te laat, mopperen de bewoners van Tokio. Ik ben de laatste twee dagen bezig geweest met het regelen van mijn vertrek: afscheid nemen, bedanken, bagage laten opsturen naar het vliegveld in Fukuoka vanwaar ik op 5 december met de directe KLM-vlucht vertrek naar Amsterdam.
Op weg naar de plek vanwaar ik mijn bagage laat versturen. Gezicht op de oude poort van Zojoji Tempel met op de achtergrond Tokio Tower. De oude plekken die probleemloos in het moderne leven zijn geïntegreerd en waarvan er in Japan zoveel zijn.
Bij Yamato Takkyubin - het kantoortje van de transporteur die mijn koffer naar het vliegveld in Fukuoka opstuurt. Een van de vele diensten die in de Japanse maatschappij voorhanden zijn om het leven gemakkelijker te maken: zo hoef je niet met zware bagage te slepen, je haalt hem op bij de vertrekhal van het vliegveld. En intussen reis ik zorgeloos met een klein rugzakje nog een paar dagen door Japan richting Fukuoka.
Intussen maak ik in Tokio nog net het begin mee van het citrus-seizoen. De citrusvruchten zijn het best bewaarde geheim van dit land. Je hebt ze in allerlei soorten en maten en over het algemeen zijn ze verrukkelijk. Ik heb in supermarkten hele discussies gehad over welke mandarijntjes of sinaasappels uit welke prefectuur het beste zijn. Over het algemeen zijn deze mandarijnen uit Ehime de winnaars.
Ehime heeft een nieuwe sinaasappel op de markt: de Rode Madonna, in twee maten. Heel duur maar ongelooflijk lekker. Hij schilt gemakkelijker dan een gewone sinaasappel en smaakt iets zoeter.
En dan loop ik gelukkig ook nog op tegen de Yaki-imo man met zijn wagentje-met-luidspreker. Hij rijdt door de buurt en kondigt met een zangerige boodschap aan dat hij er is. Dan gaat hij ergens staan en kun je geroosterde zoete aardappel bij hem kopen. Heel zacht, je kunt ze met een lepel en een beetje boter eten. Echte winterkost. Ik vroeg me al af of ik er nog een tegen het lijf zou lopen, en gelukkig, ja. 
De aardappels liggen in een gesloten bak op steentjes, bovenop een houtkacheltje.
Op weg naar huis kom ik een van mijn favoriete avondgezichten tegen: werk aan de waterleiding; er is maar een kant van de weg berijdbaar.
En het verkeer wordt geregeld door mannen met lichtgevende batons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten