De westkust van Japan - sinds gisteravond ben ik in Kanazawa, ook wel klein Kyoto genoemd. Het weer is bar en boos, de hele nacht rommelende donder en vandaag overdag nog steeds, plus stromende regen. En dat terwijl de belangrijkste bezienswaardigheid hier de Kenroku-en is, een van de drie mooiste tuinen van Japan. Ik praat met de eigenares van een keramiekwinkel. Ze verkoopt Kutani porselein. En ze zegt: vanaf november tot maart is het in Kanazawa slecht weer, regen zoals vandaag, zware sneeuwval en we krijgen de zon nauwelijks te zien. Maar, het eten is heerlijk. De vis en de krab zijn in deze tijd voortreffelijk, voegt ze aan haar sombere tijding toe. Er is dus troost, en een goede maaltijd lijkt me iets voor vanavond. Ook het hotel maakt reclame voor culinair Kanazawa en heeft een boodschap op het prikbord, plus krantenknipsel, met de winterse Kobaku krab waarmee ze hun gasten welkom heten in Kanazawa.
De achterkant van de poort. Het blijkt dat de Oyama tempel in 1599 is opgericht, gewijd aan Toshiie Maeda, de eerste heerser van de machtige Maeda clan. Oorspronkelijk bevond de tempel zich ten oosten van Kanazawa op de berg Utatsu. In 1875 werd hij verplaatst naar de huidige locatie. De poort, een combinatie van traditionele Chinese, Japanse en Westerse religieuze architectuur schijnt te zijn ontworpen door een Nederlandse architect. De glas-in-lood ramen zijn Nederlands...De poort is 24 meter hoog, inclusief de bliksemafleider. Op die laatste heb ik mijn hoop gevestigd want ik ben toch wel bezorgd dat de bliksem in mijn paraplu slaat.
De tempel zelf is indrukwekkend en duister, kan natuurlijk ook gemakkelijk met dit weer.
Lang staan onder het afdak terwijl de regen even in een hogere versnelling gaat. Daarna een wandeling - een snelle - door de mooie tuin. Er staat een ruiterstandbeeld van Toshiie Maeda op het terrein.
Kenrokuen - een van de drie mooiste tuinen van Japan, samen met Kairaku-en in Mito en Koraku-en in Okayama. De tuin is over de eeuwen ontwikkeld, vanaf de 17de eeuw. De naam van de tuin komt uit een boek over de beroemde tuinen van Luoyang door de Chinesse dichter Li Gefei en verwijst naar de zes attributen die een perfecte landschapstuin moet hebben: ruimte, afzondering, inventiviteit/trucjes, oudheid, waterstromen en uitzichten. En die heeft Kenroku-en alle zes. De Midori waterval.
De Kaiseki pagode, die weleens uit de 16de eeuw zou kunnen zijn volgens de overlevering - een van de drie overleveringen die de herkomst van de pagode betreffen.
De fontein - gemaakt in de vroege jaren zestig van de 19de eeuw. Hij werkt op natuurlijke waterdruk die het gevolg is van een hoogteverschil met de Kasumi vijver die de bron is voor de fontein. Op goede dagen is hij 3,5 meter hoog.
De bomen zijn al klaargemaakt voor de winter: met de Yukizuri - de touwen, opgehangen aan een paal in het centrum van de bomen. Deze constructie beschermt de takken tegen de zware sneeuw, zodat ze niet afbreken onder de last ervan.
De beroemde Kotoji stenen lantaarn die symbool staat voor Kenroku-en maar ook voor Kanazawa als stad.
Ondanks het weer is Kenroku-en een adembenemende tuin. Maar wel erg nat en na rondgelopen te hebben kies ik voor een overdekte locatie
Het café van het 21st Century Museum of Contemporary Art, waar ik van een cappuccino geniet met dit uitzicht. Een omheining van kleur waar mensen in- en uitgaan.
In het café zijn op de gebogen afscheidingswanden die de afdelingen van elkaar scheiden, vitrines gemaakt waarin kunst en kunstnijverheid staat tentoongesteld. Het zijn wisselende verkoop-exposities en de doorkijkjes door het verlichte plexiglas zijn leuk, een beetje onderwater-achtig.
De binnenplaats met het zwembad van Leandro Erlich. Het water is maar 10 centimeter diep, boven een doorzichtige glazen plaat. Bezoekers kunnen de ruimte binnen onder het water. Je kunt dus van binnen naar boven kijken en de mensen zien die vanaf de binnenplaats het zwembad van boven inkijken. Je perspectief op de ander verandert. Zichtbaar maar onbereikbaar.
Het museum is omgeven door een ronde wandelgang met een glazen wand. Het wil verbonden zijn met de stad en toegankelijk zijn voor iedereen. Je kunt door verschillende ingangen naar binnen. Het is een plek waar je gemakkelijk kunt ontspannen. Het werd ontworpen door SANAA, het architectenbureau van Kazuyo Sejima en Ryue Nishizawa - die in 2010 de Pritzker Prijs - die wel de Nobelprijs voor architectuur wordt genoemd, kregen voor hun werk.
Het Nomura Samurai Huis dat ligt in de wijk Nagamachi - schilderachtige smalle straten met okergele muren waarachter samurai huizen liggen. Dit is het enige dat geopend is voor publiek. Het heeft een schitterende tuin, met grote hoogteverschillen, waaromheen het huis zich heeft gevoegd, lijkt het wel.
Een detail van de schitterende schilderingen op de schuifdeuren
Uitzicht vanuit de theekamer op een bijzondere stenen lantaren.
Ik drink groene thee uit een theekom door een vriendelijke dame voor me klaargemaakt. Met een scheerkwast - om een oneerbiedige naam te geven aan de bamboe garde waarmee de thee wordt gemaakt.
ECHT groen - macha heet de thee die bij theeceremonies wordt gedronken. In dit geval geserveerd in het plaatselijke Ohi aardewerk.
Dan is het tijd voor het eten....Bij de Izakaya
Daiba.
Ik zit aan de toonbank en kan de acties van de chef volgen.
Vanavond vis en krab die in seizoen zijn. Eerst sashimi van me-dai, een soort baars. Smelt op de tong. Er is geen woord teveel gezegd over de beroemde vis-keuken van Kanazawa.
Dan krab-tempura. Heerlijk. en prachtig aardewerk, gedurfde kleurencombinatie.
Tot slot Kani-kamameshi: rijst die in een oventje wordt gaargestoomd aan tafel, met een plukje krab en yuzu-citroen. Daarbij soep en pickles. Deze drie: rijst, miso-soep en pickles komen aan het einde van de maaltijd in Japan. Het heet "shokuji", hetgeen maaltijd betekent. Het wordt dus beschouwd als het basis-eten, maar komt aan het einde.
Gaar....
De miso-soep.
De pickles, of ingelegde groenten. Einde en nu naar bed.
De westkust van Japan - sinds gisteravond ben ik in Kanazawa, ook wel klein Kyoto genoemd. Het weer is bar en boos, de hele nacht rommelende donder en vandaag overdag nog steeds, plus stromende regen. En dat terwijl de belangrijkste bezienswaardigheid hier de Kenroku-en is, een van de drie mooiste tuinen van Japan. Ik praat met de eigenares van een keramiekwinkel. Ze verkoopt Kutani porselein. En ze zegt: vanaf november tot maart is het in Kanazawa slecht weer, regen zoals vandaag, zware sneeuwval en we krijgen de zon nauwelijks te zien. Maar, het eten is heerlijk. De vis en de krab zijn in deze tijd voortreffelijk, voegt ze aan haar sombere tijding toe. Er is dus troost, en een goede maaltijd lijkt me iets voor vanavond. Ook het hotel maakt reclame voor culinair Kanazawa en heeft een boodschap op het prikbord, plus krantenknipsel, met de winterse Kobaku krab waarmee ze hun gasten welkom heten in Kanazawa.
Op weg naar Kenroku-en kom ik langs de Oyama Shinto tempel. Wat een vreemde poort...daar ga ik kijken.
De achterkant van de poort. Het blijkt dat de Oyama tempel in 1599 is opgericht, gewijd aan Toshiie Maeda, de eerste heerser van de machtige Maeda clan. Oorspronkelijk bevond de tempel zich ten oosten van Kanazawa op de berg Utatsu. In 1875 werd hij verplaatst naar de huidige locatie. De poort, een combinatie van traditionele Chinese, Japanse en Westerse religieuze architectuur schijnt te zijn ontworpen door een Nederlandse architect. De glas-in-lood ramen zijn Nederlands...De poort is 24 meter hoog, inclusief de bliksemafleider. Op die laatste heb ik mijn hoop gevestigd want ik ben toch wel bezorgd dat de bliksem in mijn paraplu slaat.
De tempel zelf is indrukwekkend en duister, kan natuurlijk ook gemakkelijk met dit weer. 
Lang staan onder het afdak terwijl de regen even in een hogere versnelling gaat. Daarna een wandeling - een snelle - door de mooie tuin. Er staat een ruiterstandbeeld van Toshiie Maeda op het terrein.
Kenrokuen - een van de drie mooiste tuinen van Japan, samen met Kairaku-en in Mito en Koraku-en in Okayama. De tuin is over de eeuwen ontwikkeld, vanaf de 17de eeuw. De naam van de tuin komt uit een boek over de beroemde tuinen van Luoyang door de Chinesse dichter Li Gefei en verwijst naar de zes attributen die een perfecte landschapstuin moet hebben: ruimte, afzondering, inventiviteit/trucjes, oudheid, waterstromen en uitzichten. En die heeft Kenroku-en alle zes. De Midori waterval. 
De Kaiseki pagode, die weleens uit de 16de eeuw zou kunnen zijn volgens de overlevering - een van de drie overleveringen die de herkomst van de pagode betreffen.
De fontein - gemaakt in de vroege jaren zestig van de 19de eeuw. Hij werkt op natuurlijke waterdruk die het gevolg is van een hoogteverschil met de Kasumi vijver die de bron is voor de fontein. Op goede dagen is hij 3,5 meter hoog.
De bomen zijn al klaargemaakt voor de winter: met de Yukizuri - de touwen, opgehangen aan een paal in het centrum van de bomen. Deze constructie beschermt de takken tegen de zware sneeuw, zodat ze niet afbreken onder de last ervan.
De beroemde Kotoji stenen lantaarn die symbool staat voor Kenroku-en maar ook voor Kanazawa als stad. 
Ondanks het weer is Kenroku-en een adembenemende tuin. Maar wel erg nat en na rondgelopen te hebben kies ik voor een overdekte locatie 
Het café van het 21st Century Museum of Contemporary Art, waar ik van een cappuccino geniet met dit uitzicht. Een omheining van kleur waar mensen in- en uitgaan.
In het café zijn op de gebogen afscheidingswanden die de afdelingen van elkaar scheiden, vitrines gemaakt waarin kunst en kunstnijverheid staat tentoongesteld. Het zijn wisselende verkoop-exposities en de doorkijkjes door het verlichte plexiglas zijn leuk, een beetje onderwater-achtig.
De binnenplaats met het zwembad van Leandro Erlich. Het water is maar 10 centimeter diep, boven een doorzichtige glazen plaat. Bezoekers kunnen de ruimte binnen onder het water. Je kunt dus van binnen naar boven kijken en de mensen zien die vanaf de binnenplaats het zwembad van boven inkijken. Je perspectief op de ander verandert. Zichtbaar maar onbereikbaar.
Het museum is omgeven door een ronde wandelgang met een glazen wand. Het wil verbonden zijn met de stad en toegankelijk zijn voor iedereen. Je kunt door verschillende ingangen naar binnen. Het is een plek waar je gemakkelijk kunt ontspannen. Het werd ontworpen door SANAA, het architectenbureau van Kazuyo Sejima en Ryue Nishizawa - die in 2010 de Pritzker Prijs - die wel de Nobelprijs voor architectuur wordt genoemd, kregen voor hun werk. 
Het Nomura Samurai Huis dat ligt in de wijk Nagamachi - schilderachtige smalle straten met okergele muren waarachter samurai huizen liggen. Dit is het enige dat geopend is voor publiek. Het heeft een schitterende tuin, met grote hoogteverschillen, waaromheen het huis zich heeft gevoegd, lijkt het wel.
Een detail van de schitterende schilderingen op de schuifdeuren
Uitzicht vanuit de theekamer op een bijzondere stenen lantaren.
Ik drink groene thee uit een theekom door een vriendelijke dame voor me klaargemaakt. Met een scheerkwast - om een oneerbiedige naam te geven aan de bamboe garde waarmee de thee wordt gemaakt.
ECHT groen - macha heet de thee die bij theeceremonies wordt gedronken. In dit geval geserveerd in het plaatselijke Ohi aardewerk. 
Dan is het tijd voor het eten....Bij de Izakaya Daiba. 
Ik zit aan de toonbank en kan de acties van de chef volgen.
Vanavond vis en krab die in seizoen zijn. Eerst sashimi van me-dai, een soort baars. Smelt op de tong. Er is geen woord teveel gezegd over de beroemde vis-keuken van Kanazawa.
Dan krab-tempura. Heerlijk. en prachtig aardewerk, gedurfde kleurencombinatie.
Tot slot Kani-kamameshi: rijst die in een oventje wordt gaargestoomd aan tafel, met een plukje krab en yuzu-citroen. Daarbij soep en pickles. Deze drie: rijst, miso-soep en pickles komen aan het einde van de maaltijd in Japan. Het heet "shokuji", hetgeen maaltijd betekent. Het wordt dus beschouwd als het basis-eten, maar komt aan het einde. 
Gaar....
De miso-soep.
De pickles, of ingelegde groenten. Einde en nu naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten