Wachten en de ceremonie uitzitten. Vanmorgen vroeg zijn er al mensen gegaan naar de Sumiyoshi Tempel in Fukuoka om de Ceremoniële "Ring-entering Ceremony" van de twee hoogste Sumo worstelaars te zien. Ze hebben zich op een van de grote plastic zeilen gezet, vooraan omdat ze vroeg genoeg waren en zitten dus van 10h00 tot 14h00 zo op hun voetjes. Ik zat schuin achter deze sokken, die hoorden bij Ueki Seiichiro, bleek later. Ik kwam namelijk pas iets voor elven omdat ik me had verslapen en moest dus op de tweede rij op het zeil.
Op dit zeil zat ik, vlak bij het midden-pad waar alles ging gebeuren. Op 10 november start in Fukuoka het Sumo-toernooi en vandaag was de ceremonie in de tempel, om te bidden voor een goed verloop van de wedstrijden. Alleen de worstelaars die het hoogst in rang zijn, de "Yokozuna" mogen deze ceremonie uitvoeren. Heel spannend, het is voor veel aanwezigen de enige mogelijkheid om de Yokozuna van zo dichtbij te zien.
Het draaiboek wordt nog even doorgenomen met de Fuku-musume, de geluksmaagden, voordat de officiele ceremonie begint. De miko-san, de echte tempeldame in het rood-wit, is een beetje zenuwachtig en flipt af en toe. Ze rent heen en weer voor de neuzen van het publiek, dat zich afvraagt wat er aan de hand is.
De hele deftige genodigden, politici, bestuurders van de sumo-federatie, etc., zitten op stoelen, het dichtstbij waar de Yokozuna hun ritueel gaan uitvoeren. Rechts op de foto de belangrijkste meneer van de Sumofederatie. Ik vroeg me af wie die ongemakkelijk kijkende jonge man was, met de vrouw die geen moment heeft opgekeken en alleen naar haar handen staarde. Het blijkt de kunstenaar te zijn die het sumo-standbeeld heeft gemaakt dat dadelijk onthuld zal worden. Tsja, kunstenaars houden meestal niet van dit soort bijeenkomsten.
Dan zijn er de gasten die niet op een stoel zitten, maar wel op een speciaal kussen, in hemelsblauwe hesjes, dat zijn de steunpilaren van de tempel, de Ujiko. Ze zitten gezellig te kletsen en hebben hun glimmend gepoetste schoenen voor zich neergezet. Want hun kussens liggen op het zeil en daar moeten onze schoenen uit.
Niemand wordt ondervraagd of tegengehouden bij de ingang, maar er begint tegen het begintijdstip wel vrij ongemerkt veel blauw op het terrein bijeen te scholen. Sommige door de wol geverfd en nonchalant stoer.
Er is ook beginnend blauw dat nog een beetje gespannen toekijkt.
Het jongetje dat met zijn moeder naast me zit, kijkt gespannen in de richting vanwaaruit de Yokozuna zullen komen.
En dan komen ze binnen, nog in Hakama, kimono, omringd door hoogwaardigheidsbekleders. Eerst worden ze in de "hondo" van de tempel gereinigd en gezegend, daarna komt er een persmoment. Dan de onthulling van het beeld. Waarna ze zich gaan omkleden, misschien kun je beter zeggen ontkleden, voor de ring-entering ceremonie.
Als eerste voert Hakuho het ritueel uit. Hij komt op, gevolgd door de zwaarddrager. Hij wordt voorafgegaan door een dauwveger, maar die is even uit de foto gevallen, hij liep te snel. De naam Yokozuna betekent "horizontaal touw" de naam komt van het touw dat hij om zijn middel draagt, dezelfde Shimenawa als die voor de Shinto-tempels hangen. Hetzelfde principe: ze omsluiten een rein gebied af. Deze dingen wegen wel 20 kilo en het is zwaar om ermee te lopen en een ceremonie met veel kniebuigingen en been-heffingen uit te voeren.
Hakuho loopt terug nadat hij zijn ritueel heeft beëindigd. Geen foto's van het ritueel zelf, want dat gebeurde met de achterkant naar ons toe, met het gezicht naar het heiligdom. Het kleine jongetje naast me roept teleurgesteld: alleen maar billen (Oshiri bakari...).
Dan komt Yokozuna Harumafuji op, met zijn dauwveger en zwaarddrager.
Mooie aftocht van Harumafuji. Deze foto's zijn gemaakt door de eigenaar van de streepsokken, Ueki-san. Hij zat schuin voor me en zijn kruin was al meermalen in mijn foto's opgedoemd. Bovendien zat er recht voor me een stok-oud maar nog vechtlustig oud vrouwtje dat ging en bleef staan, tot verontwaardiging van de mensen achter haar:"Kunt u gaan zitten, u zit al vooraan dan hoeft u toch niet te staan? Ook haar pet zat steeds in mijn beeld. Ik vroeg aan Ueki-san of hij met mijn I-phone een paar foto's wilde maken en dat deed hij. Daar ben ik erg blij mee.
Na afloop laten veel mensen zich, na betaling van een muntje, met gouden bellen geluk toewuiven door de Fukumusume.
Voordat ik op de trein naar Tokio stap heb ik nog tijd voor een heerlijke lunch bij Isoragi.
Wachten en de ceremonie uitzitten. Vanmorgen vroeg zijn er al mensen gegaan naar de Sumiyoshi Tempel in Fukuoka om de Ceremoniële "Ring-entering Ceremony" van de twee hoogste Sumo worstelaars te zien. Ze hebben zich op een van de grote plastic zeilen gezet, vooraan omdat ze vroeg genoeg waren en zitten dus van 10h00 tot 14h00 zo op hun voetjes. Ik zat schuin achter deze sokken, die hoorden bij Ueki Seiichiro, bleek later. Ik kwam namelijk pas iets voor elven omdat ik me had verslapen en moest dus op de tweede rij op het zeil.
Op dit zeil zat ik, vlak bij het midden-pad waar alles ging gebeuren. Op 10 november start in Fukuoka het Sumo-toernooi en vandaag was de ceremonie in de tempel, om te bidden voor een goed verloop van de wedstrijden. Alleen de worstelaars die het hoogst in rang zijn, de "Yokozuna" mogen deze ceremonie uitvoeren. Heel spannend, het is voor veel aanwezigen de enige mogelijkheid om de Yokozuna van zo dichtbij te zien.
Het draaiboek wordt nog even doorgenomen met de Fuku-musume, de geluksmaagden, voordat de officiele ceremonie begint. De miko-san, de echte tempeldame in het rood-wit, is een beetje zenuwachtig en flipt af en toe. Ze rent heen en weer voor de neuzen van het publiek, dat zich afvraagt wat er aan de hand is. 
De hele deftige genodigden, politici, bestuurders van de sumo-federatie, etc., zitten op stoelen, het dichtstbij waar de Yokozuna hun ritueel gaan uitvoeren. Rechts op de foto de belangrijkste meneer van de Sumofederatie. Ik vroeg me af wie die ongemakkelijk kijkende jonge man was, met de vrouw die geen moment heeft opgekeken en alleen naar haar handen staarde. Het blijkt de kunstenaar te zijn die het sumo-standbeeld heeft gemaakt dat dadelijk onthuld zal worden. Tsja, kunstenaars houden meestal niet van dit soort bijeenkomsten.
Dan zijn er de gasten die niet op een stoel zitten, maar wel op een speciaal kussen, in hemelsblauwe hesjes, dat zijn de steunpilaren van de tempel, de Ujiko. Ze zitten gezellig te kletsen en hebben hun glimmend gepoetste schoenen voor zich neergezet. Want hun kussens liggen op het zeil en daar moeten onze schoenen uit.
Niemand wordt ondervraagd of tegengehouden bij de ingang, maar er begint tegen het begintijdstip wel vrij ongemerkt veel blauw op het terrein bijeen te scholen. Sommige door de wol geverfd en nonchalant stoer.
Er is ook beginnend blauw dat nog een beetje gespannen toekijkt.
Het jongetje dat met zijn moeder naast me zit, kijkt gespannen in de richting vanwaaruit de Yokozuna zullen komen.
En dan komen ze binnen, nog in Hakama, kimono, omringd door hoogwaardigheidsbekleders. Eerst worden ze in de "hondo" van de tempel gereinigd en gezegend, daarna komt er een persmoment. Dan de onthulling van het beeld. Waarna ze zich gaan omkleden, misschien kun je beter zeggen ontkleden, voor de ring-entering ceremonie.
Als eerste voert Hakuho het ritueel uit. Hij komt op, gevolgd door de zwaarddrager. Hij wordt voorafgegaan door een dauwveger, maar die is even uit de foto gevallen, hij liep te snel. De naam Yokozuna betekent "horizontaal touw" de naam komt van het touw dat hij om zijn middel draagt, dezelfde Shimenawa als die voor de Shinto-tempels hangen. Hetzelfde principe: ze omsluiten een rein gebied af. Deze dingen wegen wel 20 kilo en het is zwaar om ermee te lopen en een ceremonie met veel kniebuigingen en been-heffingen uit te voeren.
Hakuho loopt terug nadat hij zijn ritueel heeft beëindigd. Geen foto's van het ritueel zelf, want dat gebeurde met de achterkant naar ons toe, met het gezicht naar het heiligdom. Het kleine jongetje naast me roept teleurgesteld: alleen maar billen (Oshiri bakari...).
Dan komt Yokozuna Harumafuji op, met zijn dauwveger en zwaarddrager.
Mooie aftocht van Harumafuji. Deze foto's zijn gemaakt door de eigenaar van de streepsokken, Ueki-san. Hij zat schuin voor me en zijn kruin was al meermalen in mijn foto's opgedoemd. Bovendien zat er recht voor me een stok-oud maar nog vechtlustig oud vrouwtje dat ging en bleef staan, tot verontwaardiging van de mensen achter haar:"Kunt u gaan zitten, u zit al vooraan dan hoeft u toch niet te staan? Ook haar pet zat steeds in mijn beeld. Ik vroeg aan Ueki-san of hij met mijn I-phone een paar foto's wilde maken en dat deed hij. Daar ben ik erg blij mee.
Na afloop laten veel mensen zich, na betaling van een muntje, met gouden bellen geluk toewuiven door de Fukumusume.
Voordat ik op de trein naar Tokio stap heb ik nog tijd voor een heerlijke lunch bij Isoragi. 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten