Vanmorgen sta ik al om acht uur bij de Kamigamo Jinja. UNESCO werelderfgoed en een van de oudste Shinto tempels van Japan; gesticht in 679, en dus zelfs ouder dan de stad Kyoto. De twee zandkegels voor de Hosodono Hal stellen twee bergen voor waarop de goden worden verondersteld te landen.
Een belangrijke Shinto tempel heeft een wit paard dat bij ceremonies een rol speelt; dit is het gebouwtje van het paard van de Kamigamo Jinja dat hier dagelijks een half uurtje bivakkeert zodat het publiek hem kan zien. Meestal is dat vanaf tien uur, zodat ik hem vandaag helaas zal missen. Op het houten bord voor de "stal" staan de regels: niet met hem praten, gedraag je rustig, raak zijn hoofd niet aan; niet met flash fotograferen; als je hem een wortel aanbiedt, dan graag op een bordje.
De hoofdpoort van de tempel die is gewijd aan de god van de donder.
Het hoofdgebouw, dat momenteel wordt gerepareerd. 
Vandaag is het een nationale vrije Labour Thanksgiving Day; dankdag voor het gewas. Dit zijn de offerandes aan de tempel van boeren uit de omgeving - groenten, zakken rijst en sake-vaten.
En....pickles, een bepaalde soort, gemaakt met Sugiki, een knol. De vaten zijn versierd met de bloeiende plant en met de rood-witte Shinto kleuren. Ze worden tijdens de dank-ceremonie rondgedragen en staan daarom op schragen.
Dit zijn ook vaten met ingelegde groenten, gedoneerd aan de tempel, maar die staan nog te "rijpen". Het deksel van de vaten is verzwaard met deze een beetje primitief aandoende constructie, om het vocht uit de groenten te persen. Daarachter de verschillende merken sake voor de ceremonies...
Ik loop naar huis om mijn bagage op te halen - ik heb besloten om vandaag terug te gaan naar Tokio,het is geen doen om op deze zaterdag, die ook nog een vrije dag is, naar Nara te gaan. Dat bewaar ik voor later. De lanen van mijn buren Daitokuji zijn in volle herfstglorie.
De ingang van een van de subtempels, Hoshun-in.
Deze leeuw van Imamiya-jinja, mijn buren aan de andere kant, zit er mooi herfstig bij. Hij kijkt dan ook olijk.
De zij-ingang van Imamiya, ook die staat er gekleurd op.
Na deze ochtend-excursie, ver weg van de menigte, trakteer ik mezelf op een kopje thee met geroosterde aburi-mochi voordat ik de bus neem naar het station.
Het busstation voor Kyoto Station. Hier is de menigte op volle sterkte aanwezig.
De enige stille plek is de stand van Baumkuchen - een ronde droge cake die in Japan al sinds jaar en dag populair is. Hun groene thee-cake is speciaal gemaakt als Kyoto souvenir. Ze hebben een leuk logo, een spel met een van de karakters die de naam van Kyoto vormen en de vorm van de cake, rond. Kennelijk gaan ze vandaag een promotie houden.
Oh man, wat een gewoel. Oh man? O-men...de naam van een restaurant in de stad, realiseer ik me, daar ga ik lunchen. Een rustige plek met mooi keramiek en gezond eten, gemaakt met biologische groenten. Ik ga naar een achteraf-straatje waarvan ik weet dat taxi's daar vaak hun passagiers afzetten, en ja, gelukkig heb ik meteen beet. Dit is het herfstmenu van O-men.
Zij maakt de groenten klaar die in de bouillon gaan van de udon-noedels. O-Men betekent trouwens: noedels.
Voorafjes in het keramiek dat doorde kunstenaar Kiyomizu speciaal is gemaakt voor dit restaurant. Kiyomizu is ook de naam van een bepaald soort aardewerk dat uit Kyoto komt, maar in dit geval is het de naam van de maker. Vooral het schoteltje in de vorm van een aubergine vind ik lief.
Zo worden de noedels opgediend - je moet zelf de groenten in de warme bouillon mengen.
Daarna doop je de warme noedels in de soep, een heerlijke lunch.
Dit is de soepkom, na afloop. Mooi glazuur.
Een ijsje na afloop - groene thee....
Wanneer ik naar buiten ga, staat daar een lange rij wachtenden voor het restaurant. En over de Shijo-brug loopt een constante stroom van mensen.
Ik neem de bus terug naar het station; een plan dat meer mensen hebben opgevat...
De bus is vol wanneer hij stopt bij de halte, maar met een beetje kunst- en vliegwerk kunnen er veel van ons bij; ik haal het nog met gemak. Ehh, nou ja, ik kan er nog bij.
Veel scholieren, en dat op een vrije dag?
Bij het station is de promotie van de groene cake in volle gang; veel mensen zien het als een gezellige afleiding en doen mee met het spelletje. Je werpt twee stoffen dobbelstenen in de ronde groene bak.
En als je een bepaald getal gooit, krijg je een mooie papieren zak met een cake en een groen T(ea)-Shirt. Uit de handen van een maiko,
Of van een meisje in in een groen shirt met logo.
Een winnaar!!
Het station in om een kaartje te kopen, ook de roltrap is goed bezet.
De hal van Kyoto Station is groot, hoog en licht en heeft een hoog absorptie-vermogen. Als je het zo ziet valt het eigenlijk wel mee met de massa's. Gezichtsbedrog. Gelukkig is er nog plaats in de Shinkansen terug naar Tokio. Ik heb vandaag gezien wat een "milling" crowd is: een grote massa mensen die ogenschijnlijk zonder doel rondkrioelt. De functionarissen van Japan Rail doen hun uiterste best om iedereen te helpen, de bussen rijden in een constante stroom af en aan, maar het lijkt alsof het niets helpt. De aantallen bezoekers worden niet minder en blijven binnenstromen.
Terug in Tokio vraag ik aan Yoshi of hij denkt dat de bezoekers aan Kyoto, behalve dan degenen die met een groepsreis zijn, nog ergens terecht komen. Volgens hem lopen veel van hen rond in Kyoto, gaan naar een tempel of tuin in de buurt en genieten gewoon van de herfstkleuren die ze tegenkomen: Kyoto is altijd mooi.... Het was inderdaad opvallend dat iedereen zijn goede humeur behield en vrolijk uit zijn ogen keek. Inderdaad, ik zag vaak dat mensen inzoemden op een toevallig langs de route staande knalrode boom en daar een foto van maakten: ha, een plaatje. Heel tevreden. Een concept dat ons Nederlanders vreemd is: zonder plan ergens naartoe gaan en gewoon genieten van wat er mogelijk is. er moet toch iets GEBEUREN? Je moet toch iets DOEN? 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten